De gebroeders de Smet

‘Weet je nog in Disneyland Parijs mama? … en bestond Hendrik toen al?’

Dat we het niet meer wisten, en dat een blog dan gelijk toch gemakkelijk is (vroeger had je daar een fotoalbum voor, weetwel) en dat de papa dat eigenlijk toch wel spijtig vindt dat de mama niet meer blogde.

Twee jaar geleden mee gestopt wegens weinig tijd en te veel gevoelige informatie om over te willen schrijven. Maar voorzichtig terug starten en kijken wat er al dan niet op kan.

De rakkers zijn gegroeid ondertussen. Ze brachten gisteren hun eerste ontbijt op bed, gingen zelf naar de bakker, kochten boterkoeken met hun eigen geld, vonden de fruitpers niet, en waren vergeten dat moeder geen melk bij de koffie moet.

We mochten naar de opening van  TRACK in ‘t Kuipke. We zagen een mooie performance, luisterenden naar speeches en mochten daarna op de receptie: Duvel en Vedett voor de ouderen en  voor de kleintjes enkel water (dat was toch gelijk een beetje triestig). Maar er waren wel gehaktballen van Wim Ballieu: de nieuwe Gentse hype. Floris en Pepijn waren niet onder de indruk. Maar Hendrik liet het zich goed smaken en werd gespot door de aanwezigen. Eva Moeraert zetten hem op Twitter en Facebook. Wim Ballieu deelde hem ook en schreef in zijn comments:

kijkt hoe cute 🙂 🙂 nu weten we waarom we een nachtje “doorgedraaid” hebben !

Oordeel zelf, ubercute Hendrik

PS En Hendrik zijn meter is de stem achter de audioguide voor Track. Jipee!

Ketnet verhuisde op 1 mei. Weer een kanaal erbij voor de kinderen. En geen Kaatje meer om 6 u 30. Drama, niet alleen hier. Een hele dag Ketnet, hoe komen ze erbij?

Tijdens het ontbijt leest moeder volgend stukje onder de titel ‘ketnet kan de gezondheid schaden’ voor uit de krant: ‘Ellen De Decker van de Universiteit Gent zegt:  ‘Maak de afspraak dat de kinderen maar één programma mogen volgen, of limiteer het tv-kijken tot één uur. Twee uur is echt het maximum. Televisie mag geen babysit worden en buiten spelen is belangrijk.’

En voegde daarbij de woorden: ‘Zie je wel jongens dat je veel moet buiten spelen en niet te veel tv mag kijken’

Waarop Pepijn vanonder zijn cornflakes mompelt: ‘Ach, dat is omdat het zomer is. In de winter zullen ze wel iets anders schrijven.’

Moesten we ons amuseren tussen de regenbuien door, leerde Hendrik tellen tot 10 (met flesjes Duvel, maar dat noemen ze levend rekenen in het Freinetonderwijs) en speelden Pepijn en Floris de betweters van dienst bij de expeditiekar in de zoo. We kunnen dat iedereen trouwens heel erg aanraden een gezinsabonnement bij de zoo. Dat is hier al dubbel en dik terugverdiend. We gingen dit jaar al 2 keer naar Antwerpen en 1 keer naar Planckendael. Soms maar voor 4 uurtjes, maar dat is niet zo erg als je een abonnement hebt. Je krijgt met je abonnement ook andere kortingen, zoals 50 % korting op Plopsaland. Maar aangezien moeder deze week een klacht neerlegde bij het Centrum voor Gelijkheid van Kansen tegen Plopsaland wegens discriminatie,  zal u ons daar de komende weken niet aantreffen. Tenzij de gesprekken alsnog goed aflopen, ja dan…

We hebben hier ook nog 2 andere kinderen rond lopen, maar Floris is de laatste tijd degene die zich gewillig laat fotograferen. En tijd met zijn moeder wil doorbrengen, het liefst alleen. Want als hij terug in de buik van zijn moeder zou kunnen kruipen, hij zou het doen.

‘s Morgens ging hij mee naar zijn eerste politieke meeting. Hij was geïnteresseerd in de samenstelling van het programma maar er was  ook chips en cola, dat kon het ook wel zijn.

In de namiddag was hij de enige vrijwilliger die mee wou naar de Erfgoeddag, op voorwaarde dat we naar het SMAK gingen. Whatever, cultuur moet je aanmoedigen. Voor de tigste keer naar het SMAK dan, en ook nog naar het MSK. Want het een gaat niet zonder het ander.

Een greep uit de citaten van Floris:

Bij een installatie met gescheurde kartonnen dozen: ‘Wat voor ne rommel is dat hier?’

‘Mama toch!’, toen ze aan een installatie kwam, en ze wist niet dat het er een was.

‘En dat is alles wat die dan gedaan heeft? Zo wat schaakborden bij elkaar gezet? Belachelijk.’ (en dat was het ook)

Bij de Vlaamse wandtapijten: ‘Interessant hoor, maar schoon vind ik dat niet’.

Kortom, het was weer goed lachen met Floris op zondag

‘Breng ze maar naar hier.’ repliceerde moeder op een Facebookoproep van de buitenschoolse opvang. Ze zochten een gastgezin om 2 kuikentjes op te vangen. ‘Lastig kan dat toch niet zijn zo 2 kleine kuikentjes?’, dacht ze.

De kuikens arriveerden op vrijdag. ‘Ik breng ze dan dinsdag terug mee naar de opvang.’ zei moeder nog aan de voordeur. ‘Euh, nee, zouden ze niet mogen blijven tot na de paasvakantie? Juf C. zal er dan voor zorgen.’

De jongens keken er wel geteld 2 minuten naar. Hendrik was iets langer gebiologeerd door de ‘fuikentjes’.  We hadden die dag ook nog 2 andere vriendjes op bezoek, op een kindje of kipje meer of minder kijken wij hier niet. Maar die waren nog minder geïnteresseerd.

Enfin, de namiddag kabbelt voorbij. We zien het ene kuikentje zo af en toe in slaap vallen. Het andere kuiken pikt het andere steeds wakker. ‘De sloeber’, zeggen we nog tegen elkaar. Tijdens het 7-uurjournaal zien we het ene kuiken doodgaan. Zo met zijn 2 poten stokstijf en de rest zo slap als een dood kuiken kan zijn. Het andere kuiken probeert tevergeefs het kuiken opnieuw tot leven te pikken, maar daar kan geen Goede Vrijdag wat aan doen.

Even staan we voor een dilemma. Zeggen we dat het kuiken dood is  of doen we van de grote verdwijntruc als ze in bed liggen? Maar ja, ze kunnen tellen, en dood gaan hoort bij het leven. We besluiten alle kinderen te vertellen dat het kuikentje overleden is. Alle kinderen barstten in tranen uit. En toen ging de bel. De ouders van H en V kwamen hun kinderen halen. We weten niet of u zich dat kan inbeelden. Maar dat is dus wat je bad timing kan noemen.

V & H naar huis. Restte nog: het dode kuiken. In de tuin begraven, leek ons gezien de hond geen optie. In de vuilbak dan? Al die buurtkatten zullen met plezier de vuilzak openkrabben. Cremeren dan maar zei de nuchtere papa.

Oh boy, en toen kwamen de waterlanders pas echt. ‘Gaan jullie ons dan ook in het vuur gooien als wij dood zijn?’ mopperden Pepijn en Floris.’En ik wil onder de grond liggen in een kelder als ik dood ben’, schreeuwde Floris.

Om een heeeeeel lang verhaal kort te maken: we haalden er de kinderbijbel bij, vertelden de bijhorende verhalen van Jezus aan het kruis en de twee gingen uiteindelijk rustig slapen. En dat in een huishouden waar er geen een kind is gedoopt…

Maar eigenlijk begon de miserie toen echt. Het overgebleven kuiken begon onophoudelijk te tsjielpen, van verdriet wellicht. Maar zo hard, dat we de televisie niet meer konden horen. ‘Dat kuiken vliegt buiten.’ , opperde de nuchtere papa. ‘Maar dat kan niet, want dat kuiken moet 37 ° hebben en moet dus onder de lamp blijven.’, wist Moeder ondertussen dankzij Google-haar-vriend.

We plaatsen het kuiken in de badkamer, maar het kuiken bleef huilen. We hebben ook getuigen die kunnen beamen dat het zelfs met  de badkamerdeur dicht, nog geweldig veel lawaai kan maken. En we hebben het nog niet gehad over de stank en de vuiligheid.

Het kuiken gaat echt terug dinsdag naar de opvang. Voor weekendopvang willen we nog wel gaan. Maar nog een week houden we dat hier niet vol.

Paaskuikens, ze moesten dat verbieden.

De paashaas komt volgens de jongens enkel op de speel-o-theek. ‘Of bestaat de Paashaas niet?’ vroeg Floris toen in een volle kleedkamer van de zwemles. En dat leverde ons een zeer boze blik op van enkele moeders.

Pepijn vertrok gisteren op kamp met de scouts, dat is al niet meer zo speciaal, daar wordt zelfs geen foto meer van gemaakt. Maar dat kan ook komen omdat moeder met Floris naar de zwemles was, en vader de honneurs moest waarnemen.

Doch dit terzijde. Terwijl Hendrik zijn middagdutje deed (heerlijk een kind dat daar zelf naar vraagt), nam moeder Floris mee naar ‘t stad. Floris doet dat geweldig graag. We waren eigenlijk op zoek naar een houten pinnokio. U weet wel, die houten pinnokio’s waar ze u in Italië mee rond de oren slaan. Floris mankeerde pinnokio nog in zijn poppenkast, hoewel zijn verzameling aanzienlijk is. Om een lang verhaal kort te maken: Gent is Rome niet. Geen houten pinokkio te vinden. En hij had nochtans in zijn hoofd dat hij er een ging vinden, want tijdens de Gentse Feesten moet hij op de Groentenmarkt een kraam gezien hebben met een pinokkio.
Maar tijdens de queeste, ontfutselde hij moeder vakkundig een nieuwe outfit bij Fred en Ginger: een kostuumvest, met bijhorende broek en hemd. De verkoopsters merkten op dat ze het zelden zagen: een vijfjarige jongen die zo modebewust is. Floris vroeg ook alle folders mee, zodat hij thuis een outfit voor Hendrikje kon uitkiezen. En een nieuwe cape, dat ook. Want voor ‘zondag’ hadden we er nog geen.

Het is niet meteen moeders ding de kermis. Maar een vriendje ging er heen en Pepijn wou zo graag mee. Floris gaf de voorkeur om te gaan spelen bij zijn allerbeste vriend M en Hendrik lieten we wijselijk thuis met zijn treintjes.

Pokke – duur is dat,  de kermis. Moeder had 2 euro in gedachten per attractie. Maar het was duidelijk dat we hier ten huize van in geen jaren meer naar de kermis waren geweest: we betaalden respectievelijk € 2,5 voor het spookhuis (met een natte onderbroek van de schrik er gratis bij), € 4 euro voor het piratenhuis (met een natte bermuda er bovenop) en € 5 euro voor ballen op het water (we waren dan toch al nat). Maar die laatste attractie leverde dan wel schone foto’s op. Maar allez zeg, stel u voor dat we hier met 5 drie attracties zouden doen: dan zijn wij 57,5 euro kwijt en dan hebben we geeneens iets gedronken of gegeten, laat staan iets plezants gedaan…