De gebroeders de Smet

Dan slapen de kinderen eens door, moet moeder uit haar bed wegens buikloop. Hatelijk. Dat duurt nu al sinds dinsdag. Met een kotsende Pepijn als intermezzo. Twee keer in zijn bed, één keer in het onze en één keer gelukkig in het teiltje. De wasmachine deed overuren.
Met de slijmen van Floris gaat het niet veel beter. De arme jongen moet verder aërosollen, nu met cortisone en moet bovendien naar de kinesist om zijn slijmen los te kloppen.
Op andere Gentse mamablogs lees ik net dezelfde verhalen, bijzonder hoe analoog het er in de digitale wereld aan toe gaat.
En dan rest de vraag: wat is het meest vies: kots, stront of slijmen. Ik ben er nog nie uit.

Vandaag in de krant:
Nederlanders verwarmen zich met koeienstront Koeien dragen in grote mate bij tot de klimaatsverandering door de gassen die ze uitstoten. Door hun uitwerpselen te laten vergisten ontstaat biogas. Op die manier compenseren deze beesten zichzelf. Het idee komt van Nederland. In het Friese Leeuwarden moet biogas op basis van koeienstront zo’n 700 woningen voorzien van stroom. Uit het biogas ontstaat warmte en energie via een warmtekrachtstation. Volgens de gemeente Leeuwarden dinsdag is het voor het eerst dat biogas op deze schaal wordt toegepast. Door de toepassing is volgens de gemeente sprake van een 50 procent lagere uitstoot van het broeikasgas CO2 per woning. (anp/hln)
Dat idee komt helemaal niet van NL, maar van ons. Toen ik klein was ondertussen ook al weer ruim een kwarteeuw geleden, fantaseerden we vaak over op reis gaan met paard en kar. Het grootste probleem vond ik als kind niet het weg zijn van huis, maar geen verwarming hebben. Met de mest van het paard zouden we ons toch kunnen verwarmen bedachten we. Paard en kar hebben plaats moeten maken voor de minder romantische maar meer praktische motorhome.
Verwarmen doen we met paletten van de firma Strobbe.
In elk geval, Pepijn oefent alvast voor het leven op den buiten.

Mij hoor je niet klagen over het zomeruur. Onze jongens sliepen dit weekend meer dan behoorlijk. Zaterdag kunnen slapen tot kwart voor 10, zondag tot 9 uur en deze ochtend gewekt door de klokradio. Beide broertjes de Smet hebben zich ‘s nachts elk maar 1 keer laten horen. beide voor een nachtelijke voeding natuurlijk.

Hij geraakt er maar niet vanaf, van zijn nachtvoedingen. Hoe hij de vieze soyamelk binnenkrijgt, ik weet het niet, maar sinds 19 u gisterenavond tot deze ochtend dronk Pepijn maar weer eens een liter melk. Water aanbieden is geen optie en hem laten brullen ook niet. Het is dan ook hartverscheurend: mellukjeu, mellukjeu… Als hij zijnen 33-er op heeft, valt hij weer als een blok in slaap.
En aangezien meneertje Floris ook weer nachtvoedingen vraagt (dankzij de rustige ademhaling), krijg ik weer bijzonder weinig slaap en trok ik aan de alarmbel bij de borstvoedingsorganisatie LLL (of de bv-maffia ;-)). Dit was het geruststellende antwoord:

Het is natuurlijk allesbehalve gemakkelijk voor je dat je voor 2 kindjes op moet, maar erg ongewoon vind ik het niet, dat een peuter van 2 jaar nog niet doorslaapt. Ja hoor, ze bestaan die rustig en lang slapende kindjes, maar ze zijn veel zeldzamer dan meeste van ons denken. 😉 Biologisch gezien is dit eigenlijk echt niet zo uitzonderlijk voor mensenkinderen. Cultureel gezien, en vooral gezien de prestaties die je als mama elke dag moet neer zetten in onze cultuur, is het natuurlijk een moeilijke situatie. Het heeft eigenlijk niets met de soort voeding te maken en je kunt ook niet zeggen dat je je kindje hebt verwend. Hij is nu wel gewend, dat hij een prachtige mama heeft die zijn noden en behoeften nakomt en die hem daardoor toont wat voor een belangrijke kleine persoon hij is. Dit betekent voor jou heel veel inspanning, maar voor je kindje is het echt wel heel waardevol. Het woord ‘gewend’ is dus positief omdat hij iets positiefs gewend is, namelijk aandacht en hulp die hij nodig heeft. En nu denk je, dat ik wel makkelijk praten heb, mar geloof me ik weet er ook heel veel van onderbroken nachten van een baby en een kleuter tegelijk. Intussen, zo een 12 jaar later slapen ze overigens uitstekend en in plaats van een nachtvoeding hebben ze nog maar een fles water naast hun bed staan. Zij kunnen er helemaal zelfstandig eruit drinken. 😉 😉 😉 En nu maar hopen, dat je tenminste hiermee kunt glimlachen.

En dan kunnen we, we waren weer ne centimeter gegroeid en doen lustig verder. Hoe lang ik nog borstvoeding ga geven weet ik niet. Zo lang mogelijk, zeker 6 maanden exclusief, om zoveel mogelijk antistoffen mee te geven. Niet dat het bij Pepijn wat uitgehaald heeft, want dat is een één en al allergieventje. Maar waar hadden we gezeten, als hij flesvoeding had gehad? En ik doe ook nog zeker verder tot 10 juni, nu blijkt dat borstvoeding geven een geldige reden is om niet te moeten gaan tellen. Tot zover mijn burgerzin. En wellicht doe ik ook verder als ik ga werken. Al ligt er een voorschrift op mij te wachten om een teenschimmel te bestrijden dat ik maar mag nemen als ik niet meer voed. Maar van een teenschimmel ga je niet dood, dus we zien wel.
En nee, Floris krijgt ook nog geen fruit- of andere pap. Hij mag leren eten als hij daar klaar voor is: als hij zelfstandig kan zitten en zelf dingen in zijn mond kan stoppen. De Rapleymethode, voor de kenners. Nog een paar maanden geduld dus voor de kliederfoto’s.

Nog enkele nabeschouwingen bij gisteren:

• Alle aanschuivende ouders zijn mensen uit de buurt: ik heb meteen heel wat nieuwe mensen leren kennen. Als ‘in de buurt wonen’ nu een voorrangscriterium was geweest dan waren er een hoop mensen een hoop ongemak bespaard gebleven. Dat wordt ook interessant voor de verjaardagsfeestjes: we hoeven niet naar Drongen, Nevele of Lochristi te rijden. Iedereen was al van zondag (!) regelmatig eens langsgeweest om te zien of er al iemand stond. Ook wij zijn een paar keer tot daar gereden. Tot de papa van Lies zich niet meer kon houden de woensdag en hem van pure spanning geïnstalleerd heeft voor de schoolpoort.
• Wat is de economische kost van al die wachtende ouders? 2 volle dagen van 24 mensen (en wellicht meer, ik reken nu alleen de ouders van de Vlieger) die niet of maar op halve kracht gewerkt hebben? Om nog maar te zwijgen van de zeer onproductieve vrijdag waarbij Sam en ik als zombies in de zetel hebben gelegen en om 8 u in ons bed zijn gekropen samen met de kindjes.
• Gisteren op het nieuws ook: De schepen pleit voor ‘in de buurt wonen’ als voorrangscriterium, maar zijn partijgenoot Van den Broucke wimpelt het af als zijnde ‘het zal nog meer problemen creëren’. Daar geloof ik niet in. Martine Tanghe vertelde ook dat er in die school slechts voor 2 kleuters geen plaats was. Ok, als je het mathematisch bekijkt staan er bij de Vlieger voorlopig ook slechts 2 kleuters op de wachtlijst. Maar er zijn minstens 15 mensen langs geweest die het niet zagen zitten om aan te schuiven om nummer 3 of vier te zijn op de wachtlijst. Dat zou ik overigens ook niet doen. En al die ouders die niet eens zijn komen kijken. Als ik niet in ouderschapsverlof was geweest en geen motorhome onder mijn kont had gekregen, dan had ik daar ook niet gestaan. En dan had Pepijn wellicht in Lochristi of Oostakker op school gezeten. De kans dat de kindjes op de wachtlijst aan de beurt komen is volgens mij nihil. Geen van de 12 ouders is van plan om te verhuizen of om zijn kind plots te veranderen van school, zeker niet na al die inspanningen.
• Gaan onze kindjes ook voor ons kamperen als we later een plaats nodig hebben in het rusthuis?

Het was weer een bewogen weekend. Zaterdag was het Carnavalstoet in Sint-Amandsberg en aangezien Pepijn dringend buiten moest wegens ‘nogal’ druk, zijn we maar gaan kijken. Vooral de tractors konden zijn interesse opwekken. We vonden het een redelijk flauwe stoet, beetje braaf en niet zo mooi. Er mocht ook niet met confetti gegooid worden. En carnaval zonder confetti dat is als oesters zonder champagne. Zaterdagavond neigde vervolgens om rustig te eindigen, ware het niet dat Pepijn van boven op zijn triptrap kroop en knal achterover viel op zijn achterhoofd. Mama en papa kregen hoofdpijn in zijn plaats en besloten toch het nieuwe Gentse systeem van de

huiswachtenpost uit te proberen. Gelukkig niets ernstig, al vermoedde de dokter toch een hersenschudding. Zondag Pepijn eerst gaan afzetten in Sint Gillis, zodat papa rustig de zolder kon leegmaken. En in de namiddag kwamen de ‘meiskes’ langs omdat Els terug in het land was na een jaar Pakistan. We zijn blij dat ze terug is. We hebben gezellig bijgekletst in de sauna om de hoek, die voortreffelijk werd bevonden, al hing er een vreemd geurtje in huis :-). Eens alle zonen weer in huis waren, en in bed werden gestopt kwam Eva er ook nog bij die reisverhalen en -souvenirs uit Nicaragua mee had.

Pepijn met Omama en Opapa naar de Boshoeve.

Na een zeer onrustige nacht van Floris, met huilend wakker worden en stokkende adem en ontroostbare momenten, en koorts deze morgen toch maar besloten om de pediater te raadplegen.
Vreselijk lang moeten wachten. Maar mijn zesde zintuig had het weer bij het rechte eind: Floris had piepende longen en moet weer aërosollen. Da ventje.