De gebroeders de Smet

Vandaag ben ik Pepijn voor de laatste keer gaan halen op de crèche. Morgen moet ik werken en kan ik hem niet op tijd halen. Papa zal voor één keer de honneurs waarnemen. Deze rakkertjes gaan maandag allemaal naar school. Alle vriendenkliekjes worden uit elkaar gerukt door de eigenzinnige of noodgedwongen schoolkeuzes die hun ouders hebben gemaakt. Pepijn is ervan overtuigd dat Driek hem zal volgen op school. Maar het zal Luna zijn die hem vergezelt. Zoë zal August missen, Briek Mokthar enzovoort. Hoe lang zullen ze elkaar nog herinneren? Wie wordt hun volgend vriendje?
Maar vooral: wie zal er maandag de grootste tranen laten: de kindjes of de mama’s?

Op de vraag hoe het met Floris was geweest op de creche antwoordde de kinderverzorgster: “ah slecht he. Veel geweend.”
Het antwoord wat je dus niet wil horen. Wat ik helemaal niet wou horen was het zinnetje dat erachter kwam: “Chance dat we nu nog niet veel kindjes hebben. Vanaf september zijn er terug veel en ist gedaan met op onze schoot zitten. Dan kan hij bleiren met den hoop mee.”

*moederhart bloedt en breekt in duizend stukken*

Floris is deze week 38 weken: precies even lang uit de buik dan in de buik.
Vandaag kreeg hij zijn tweede diploma: het grote slaapdiploma, ontvangen uit de handen van de anesthesist van dienst. Er staat op vermeld dat hij voorbeeldig heeft geslapen tijdens de operatie. Dat zal wel als ze u met wat gas in slaap doen… Zondagavond kreeg ik telefoon van het ziekenhuis met de mededeling: er zal een man aan de ingang zitten. Zeg hem de naam van het kindje en je zal een voorrangsnummer krijgen. Ik vroeg nog even de boodschap te herhalen want die boodschap leek op een uit de hand gelopen opdracht uit de Mol.
Deze ochtend zat er inderdaad een man aan de ingang, ik zei het magische woordje, nummer 600 rolde uit het machientje en bij de inschrijving verscheen 600 op het scherm en mocht ik dus direct aan de beurt. Bijna magisch.
Aangezien ik 10 minuten te laat was (na 5 jaar ken ik nog steeds niet de finesses van de klokradio en Pepijn sliep vandaag voor het eerst sinds 2 weken tot 6u 50 ipv 5 u 40), mochten we direct naar het OK.
De ingreep stelde dus weinig voor. Floris is amper 25 minuten niet bij mij geweest. Ik mocht er direct bij op recovery en daar waarschuwden ze me dat hij een half uur ging wenen. Precies na een half uur stopte hij (ook bijna magisch) en mochten we terug naar de kamer. Omdat hij nog niet mocht eten, zijn we naar de speelkamer geweest. Hij begon direct te spelen zodat hij afgeleid was en niet dacht aan honger hebben. Wreed schone speelkamer hebben ze daar in Jan Palfijn. Toffe madam ook die van de speelkamer. Job dak nog zou willen doen.
Tegen de middag waren we terug thuis. Alsof er niets aan de hand geweest is. We zijn eens benieuwd of hij deze nacht ook nog zijn diploma verdient. Zou dat kunnen: tweede zit voor ‘slapen’?

Tijdens een zapbeurt vandaag: “neeeeeeeee, mamaaaaaa, Pokemon kijken”.
a) ik wist niet dat ze dat nog uitzonden
b) hoe wist hij tijdens die 5 miliseconden dat het Pokemon was?
c) ik had toch wel gehoopt dat mijn kinderen nooit naar Pokemon zouden kijken

Zie ook: http://www.theblogfathers.com/2007/08/21/promises-made-forgotten/

Deze ochtend naar Kind en Gezin met de jongens: Floris voor zijn 9 maanden check up en Pepijn voor zijn laatste keer. Vanaf nu neemt het medisch schooltoezicht het voor hem over.
Hoewel ik een half uur te vroeg was, moest ik van de 2 madammekes direct in actie schieten. Ze wilden me helpen met de kids uit te kleden, en dat liet Pepijn zich niet wel gevallen. Die verplichte ontkleding zette een hele kettingreactie in gang: Pepijn die roept en tiert tijdens het wegen en meten terwijl ik bij de dokter zit bij Floris, in zijn broek en op zijn t shirt plast op de speelmat, het speelgoed bij de verpleegster werkelijk uit elkaar haalt en het vertikt om op te ruimen, binnen en buiten stapt bij de dokter alsof het niets is, koekjes bedelt bij de vrijwilligsters, Floris die moe wordt en begint te krijsen, … maar vooral de voortdurende interferrenties van die madammekes. Goed bedoeld, maar als ik het alleen had gedaan op het tempo van de kinderen, had alles wellicht veel gemakkelijker verlopen. Bekaf thuis gekomen en alledrie een dutje gedaan. Als Pepijn niet met een diarreepamper (de verkeerde koekjes gekregen met melk) was wakker geworden hadden we daar vast nog een uurtje bijgebreid.
De cijfertjes:
Floris weegt 8 kg, meet 69 cm en hoofdomtrek 46 cm.
Pepijn: 12,3 kg (volgens mij en de dokter een weegfout, die voelt geen 12,3 kg) en 92 cm (hier thuis is het 90 cm). Zijn hoofd is 50,7 cm en dat is gemeten door de verpleegster en dat was wel correct. Daarbij zitten ze alletwee op schema.

De kogel is door de kerk. Maandag krijgt Floris buisjes. De nko-arts moest daar niet lang over nadenken, ondanks zijn tweede antibioticakuur stonden zijn oren nog steeds slecht. Hopelijk worden de nachten na maandag beter dan deze: Floris is pas na 2 uur in slaap gevallen op een ingewikkelde constructie van kussens en dekens om hem zo recht mogelijk te houden. Om 4 uur moest hij nog een drol plasseren, die dan ergens rond half 5 prinsesopdeerwtsgewijs onder mijn rug vandaan kwam (het zijn nogal eerder konijnachtige dingetjes). Voor alle duidelijkheid. Floris draagt weldegelijk luiers s nachts, maar tijdens het verversen is de drol een eigen leven gaan leiden. Pepijn stond maar 3 keer aan ons bed, telkens gewekt door het gekrijs van zijn broer. Mocht deze posting onduidelijk zijn: 1,5 uur slaap is echt niet veel.

Floris zijn eerste voormiddag in het kinderdagverblijf zit erop. Hij heeft zoals verwacht veel geweend. Vooral toen hij moest gaan slapen. Toen ik zei dat hij zichzelf meestal in slaap weende, gedurende een kwartiertje, antwoordde de kinderverzorgster dat het wel langer dan een kwartier geduurd heeft en dat ze hem er toen uitgehaald hebben. *moederhart bloedt*
Gelukkig moest hij maar een half dagje. Den duts.
Waar is den tijd dat mama’s gewoon zonder schaamte thuis konden blijven?

Deze week in de Scheldestraat:

• Een nieuwe oude boekenkast uit den unief van Leuven: een geweldig gerief, alle boeken geherbergd in 1 kast. hoe lang zal dat duren?
• Een nieuwe oude tv van een collega van Sam: welgeteld 10 cm groter dan de andere. Maaaar: met teletekst: yes yes yes!
• Een nieuwe vloer: ziet er oud uit maar is wel nieuw

Met dank aan de gulle gevers en de vlijtige vloerders.