De gebroeders de Smet

Het wil toch echt niet lukken met die kaka van Pepijn. Ging ie vorige week nog dapper op de pot, om richting Plopsaland te gaan, was het de dag nadien alweer om zeep. Er wordt nu, weliswaar niet meer ‘s avonds, maar ‘s ochtends in de pamper gekakt, nog voor wij wakker zijn, dus niemand die eigenlijk kan reclameren, weet je wel.
De consistentie van zijn gevoeg is dan wel weer in orde. Wat een koemelkeiwitvrij dieet al niet kan doen.
In elk geval, als u na het lezen van dit bericht, zelf behoefte hebt om u van uw primaire behoeften te ontdoen, hieronder staat het toilet. Kom gerust binnen en vergeet de wc-madam niet!

Ik weet, lezer, dat mijn verhaal eentonig is, maar Floris is weer ziek. Gisteren toch maar richting pediater: ‘ja, hij piept weer’ en met een puffer, ventolin en atrovent terug buiten. ‘s Avonds stevige koorts erbij en vandaag ook 39° en meer.
Op deze blog zijn het aantal nieuwe postings beperkt en de inhoud kort wegens even beperkte en korte nachtrust. En tussendoor zou er nog gewerkt moeten worden, pfff. En dan vroegen ze ons vandaag op ‘t werk wat onze werklast zo hoog maakte: vergaderen meneer, waar je de zin niet van in ziet meneer, terwijl je thuis een ziek kind met koorts hebt zitten meneer, en die hoop taken ook nog ergens tussendoor verbeterd moet worden meneer, en onze voorbereidingen meneer, maar daar heb ik geen tijd voor want ik moet vergaderen en competentieprofielen uitwerken en …

Er was vorige week kaka in de pot. De belofte ‘we gaan naar Plopsaland’ moest dus nagekomen worden. Klusje een hand geven… die zin achtervolgde ons gezin al sinds april.

Het was een bijzonder fijne dag. Met de hulp van Wout en Bie ging alles vlot. De trein, altijd een beetje reizen, bracht ons waar we zijn moesten. En hier hebben we het allemaal voor gedaan:

ok, gisteren was moeilijk voor Pepijn, maar dat is nu al de tweede keer deze week dat Pepijn me wandelen stuurt op school.
Deze week had ik ‘s morgens even tijd en kon ik wat langer op school blijven. Je mag als ouder in de Vlieger nog een half uur in de klas blijven samen met je kind en dat is wel leuk zodat je kan zien waarmee ze bezig zijn. Dinsdag ging hij in de kring zitten, nam een puzzel in zijn hand en toen ik me naast hem wou zetten, forceerde hij 2 snikken en zei hij met toegeknepen oogjes: ‘nee mama, ga maar een beetje werken’. Waarop ik maakte dat ik de klas uit was. Hij keek naar de grond en stak zijn handen iets verder in zijn puzzel en toen ik me nog eens omdraaide was hij aan het lachen en gidderen met Daan. De komediant.
Vandaag dus hetzelfde liedje. Hij wou zijn dvd bekijken op de klascomputer, maar daarvoor was de pc niet zwaar genoeg. Meester Frank toverde een spelletje uit zijn tas, waarbij Pepijn figuurtjes met de muis moest slepen op de juiste plaats. Een niet eenvoudige opdracht waar heel wat ooghandcoördinatie voor nodig was. Maar als goede zoon van zijn vader was hij er snel mee weg. Meester Frank zei zelfs: ‘he, dat kon hij nog niet in september’. En toen zei Pepijn: ‘allez mama, en nu een beetje gaan werken.’ En hij wuifde me met zijn handje weg. De andere moeders stonden erbij en keken ernaar. ‘Amai, dat is flink hoor… Bij den onzen heeft dat langer geduurd.’
En mama: die vond dat dat eigenlijk nog wel wat langer had mogen duren.

Deze ochtend totale chaos in ons hoofd. Blijkbaar kunnen we daar niet goed mee om. Nochtans zijn we niet het toonbeeld van orde en systematiek.
Maar geef toe: niet bij je juf mogen gaan omdat je vandaag atelierdag had en je op de lijst staat om te peuterdansen bij een andere juf, niet op je vertrouwde bollentoilet mogen plassen omdat mama ontdekt dat je haar al een maand naar de verst mogelijke toilet van de school troont zodat je het afscheid zo lang mogelijk kan rekken, je door de turnmeester uit de klas wordt gehaald omdat je mama je met geen stokken in het gewenste lokaal krijgt, je zou van minder met jezelf overhoop liggen.

PS: we = Pepijn maar toch ook een beetje mama

Klasfoto’s van Pepijn (met tut, eerste schooldag, maar ze hadden de tut wel uit zijn mond mogen nemen…) op http://devlieger.freinet.be/klasNatalieFrank.htm . Oh ja, en de Smet is weldegelijk met een kleine d, Parein draait zich om in zijn, ah nee dat kan niet, een beetje verstrooid vandaag …

Pepijn luistert al het hele weekend naar Peter en de Wolf, in de nieuwste versie voorgelezen door Wim Opbrouck en de zijne. Een welkome afwisseling tussen al dat studio100geweld.
Maar trop is te veel, en ook Peter en de Wolf en vooral het totaal misplaatste homograpje in het verhaal, gaat op ten duur vervelen.
Ik ben al eens op zoek geweest naar andere sprookjes op cd, maar dat is geen sinecure.
Had ik die platen van de Rippiereeks maar nooit naar de tweedehandswinkel gedaan. Ik kan sommige sprookjes van die reeks gewoon nog uit het hoofd. Dat waren hele mooie sprookjes, gespeeld door acteurs als Mandus de Vos (vreemd, er speemden veel bekende acteurs in mee en toch hoor ik nu alleen de stem van Bonavonture Verastenove).
Dus lurkers onder jullie: als jullie zo nog plaatjes liggen hebben, of je weet waar ik dit ergens kan vinden… laat het ons weten.

Dat is nu al een week dat Pepijn niet met dezelfde kleren thuis komt van school dan de kleren waar hij ‘s ochtends mee vertrokken is.
Plaste de hele week in zijn broek. Nu zijn vaste juf terug is, was het in de broek plassen weliswaar gedaan, maar had hij iets te uitbundig met water gespeeld. Allez, hij ziet er eigenlijk ook al een hele week gekleed uit als een sloorke. En mama dan maar creatief zijn met t-shirts van Paul Frank, Twisted Twee en broeken van de Hema :-). We gaan over het assortiment grauwe onderbroekjes die dan rond zijn gat draaiden maar zwijgen. En vandaag zag hij er beeldig uit met zijn roze t shirt van Hello Kitty.

Het zindelijkheidsgebeuren lijkt toch wel helemaal aan Pepijn voorbij te gaan. Sinds Nakos zijn kaka eens heeft opgegeten, wil hij niet meer op zijn potje kaka doen. Hij wacht netjes zijn avondpamper af, en een kwartier later klopt hij op de lift en heeft hij en vooral wij prijs. Pipi gaat redelijk, maar kan bij het opgaan in zijn spel het potje wel eens helemaal vergeten.

Ach, dat alles is niet erg, ware het niet dat hij het ook al een hele week volhoudt om te zeggen: ‘mama niet gaan werken, mama een beetje thuis blijven’.
Niet bevordelijk voor mijn arbeidsmotivatie.