De gebroeders de Smet

Ik had een andere invulling van de namiddag in gedachten: een fikse wandeling in de stad bijvoorbeeld (ik heb dringend een trui nodig). Maar het gewenste gezelschap had andere plannen, dus even improviseren.
Koekjes bakken, en duplicaten maken van de nieuwjaarsbrief bijvoorbeeld. Stond eigenlijk nog op ons todolijstje. In zulke alternatieve scholen, maken ze wel een nieuwjaarsbrief, maar dan met de nadruk op ‘een’. Van die voorgedrukte exemplaren die maanden nadien nog op de schouw van de grootouders prijken is er helemaal geen sprake. Geen maanden op voorhand nieuwjaarsbrieven bestellen én betalen. Onze juf had op verzoek wel haar best gedaan en we hadden 3 versies meegekregen. Nog twee te gaan en aangezien het om een redelijk ingewikkeld ‘concept’ ging – het idee ‘brief’ is wellicht te ordinair – was ik eigenlijk blij dat ik maar 2 concepten moest reproduceren. Koekjes bakken was eigenlijk een miniscuul onderdeel van het concept nieuwjaarsbrief. De keuken was weer niet om aan te zien, maar het was weer een zeer gezellige namiddag en de koekjes waren nog te vreten ook.

(deze pose is tegenwoordig standaard als je vraagt: Pepijn, lach eens voor de foto)

Normaliter zaten we vandaag nog in de Oostkantons. Maar, u raadt het nooit, Floris was zo ziek dat we vroeger zijn terug gekomen.
Nu hij weer aan de Pulmicort hangt, gaat het spectaculair beter. De hele voormiddag al koortsvrij. Hopelijk blijft het zo.

Nakos heeft een half artikel op Gentblogt. Dienen hond van ons mama is toch ne hele slimme zunne. En sympathiek: hij eet al onze korsten op. Alleen opruimen wil hij niet doen en dat is spijtig.

groeten,

Pepijn & Floris

De bibliotheek in S.A. is een pluim waard. De bedienden zijn er wreed vriendelijk en behulpzaam. Aangezien Sam & Floris dit weekend in hetzelfde bedje ziek waren, trok ik met Pepijn alleen naar de bib. Altijd wel een onderneming. Want het begrip ‘stil’ en ‘bib’ dat gaat voor hem niet samen. Niets is voor hem leuker dan te hollen door de boekenrekken en dan te roepen ‘mama, ik is hier’.
In de jeugdafdeling is dat niet zo een probleem vind ik, maar bij de volwassenafdeling heb ik het daar wat moeilijker mee. Rustig een boek voor mezelf zoeken, is er dan ook nooit bij en graai ik bijgevolg het eerste beste boek mee dat aangeboden staat op het rek. Deze keer wou hij ook nog eens tonen dat hij Pepijn het springkonijn is en dat hij ook de kikkersprong machtig is. Dat hoefde niet, lieve zoon.
Voor Pepijn zelf was er wel het volgende boek:

Hij claimt zelfs zijn eigen naam te kunnen lezen. Nu al een topper.

Een memorabele dag ten huize de Smet. Pepijn sliep vannacht voor de allereerste keer de hele nacht door in zijn eigen bed in zijn eigen kamer en dit helemaal alleen. Drie werf hoera!
En dit zonder drama’s, zonder onderhandelingen, zonder alle scenes die the Nanny, Huisje Weltevree, Wendy Bosmans, Jo Frost, enzovoort ons voorschotelen. Nee, lieve mensen, alles komt op zijn tijd. Alleen is tijd een rekbaar begrip.
Ik herinner me nog levendig een gesprek uit mijn kinderloos tijdperk (we stonden n de file aan het Zuidpark) met (pedagoge) A., die toen zuchtte dat één van de kinderen weer eens bij hen had geslapen. Waarop ik repliceerde dat dat toch niet gezond was de kinderen bij hen te laten slapen, schools citerend uit mijn kakelverse cursus ontwikkelingspsychologie. A. sprak toen de memorabele woorden: ‘ah, ah, wacht maar, beter een uitgeruste moeder, dan eentje moeie moeder’.
Jaren later steekt ze natuurlijk nog steeds de draak met mij en dit voorval. Maar ik heb haar gelijk moeten geven. En als alle ouders eerlijk zijn, dan hebben ze allemaal wel al periodes gehad waar de kinderen bij hen sliepen om zelf te kunnen genieten van een aantal uren slaap. Zijn wij overigens niet de enige cultuur waar we de kinderen uit de slaapkamer van de ouders bannen? Ik denk niet dat er in Afrika, Azië of Zuid-Amerika meer of minder pubers rondlopen die niet alleen kunnen slapen.
Aan alles komt dus effectief een einde. Hopelijk houdt Pepijn het nu een beetje vol. Deze avond ging hij toch zonder veel protest in bed.

We kunnen van Floris veel zeggen, maar enige regelmaat kent hij wel. Het is 14 dagen geleden dat hij ziek was. Toen was hij 5 dagen genezen, en inderdaad nu is hij weer ziek. Overgeven en diarree deze keer. Niet eten, niet drinken. Een lopend oor mag ook niet mankeren. Dus ja, weer antibiotica. Ik zit hier nu met mijn flesje ORS klaar en we houden nauwlettend in het oog dat hij niet uitdroogt. Gisteren zei de pediater dat hij nog niet klinisch uitgedroogd was. En we zouden dat graag zo houden.
Het tandenfront meldt toch enig nieuws. Er dienen zich drie bijters tegelijk aan. 1 onderste snijtand, en 2 bovenste hoektanden. Binnenkort onze eigen Dracula in huis…

Wat doet een gezin met 2 jonge kinderen op een stormachtige zondagmiddag?
De Sint is weg. En volgens het

Pact der Gevers, mag je dan de kerstboom zetten.
We hadden geluk dat onze kerstboom van vorig jaar het overleefd had en we er dus meteen aan konden beginnen, zonder daarvoor de dieven van de Kouter nog eens te moeten trotseren.
Kerstboom versieren op zijn Pepijns staat dus gelijk met: je hangt zoveel mogelijk ballen op 1 tak en dan ben je klaar. Daar vul je dus ook geen hele dag mee.
Zat er toevallig in de kerstbox geen knutseltip van de Libelle van vorig jaar? Uit oude kerstkaarten tover je zo een kerstbal…. Hey, dat leek leuk. Pepijn houdt immers van knippen. Toevallig is mama iemand die geen kaartje kan weggooien. Mama en direct daarna ook papa aan het werk. Meteen klaar voor een wedstrijdje ‘wie maakt de mooiste kerstbal?’.
Pepijn en op de lijnen knippen, dat bleek alleen te werken om de verjaardagskroon te knippen voor Floris. De cirkels uitknippen voor de kerstbollen: niet leuk. Al de rest uitknippen : heel leuk. Heel de familie rond de tafel want Floris amuseerde zich goed met de snippers.

Onze keuken zag er niet uit maar de hele namiddag was gevuld.
Of we niets beters te doen hadden?
Euh, ja, maar we koppelden volgende doelstellingen aan onze knutselactiviteit:
* De kinderen leren hun beurt afwachten (6 uur, oei, eten? Jongens, efkes wachten, papa moet nog 5 rondekes plakken)
* een gelijkzijdige driehoek uit een cirkel halen zonder meetlat (Hoe gaat dat ook weer, iets met een straal en dan? Ja, en dan?)
* reminisceren met kosteloos materiaal (veel kaartjes herbekeken. Finland haalt hoge toppen qua herkomst; Kaartjes gezien van mensen die we lang niet meer gezien hebben, waaronder de familie Pluis uit A’dam; sommigen sturen elk jaar heel trouw een kerstkaart, he Bie en Christine) Kaartjes van mensen die er jammergenoeg niet meer zijn, maar op deze manier wel extra aan hen gedacht. Er zaten ook oude foto’s en brieven met veel goeie herinneringen tussen, maar daar mocht niet in geknipt worden.
* Droogtijden leren respecteren (moeilijke doelstelling voor mama)
* Kinderen leren zich bezighouden zonder de mentale aanwezigheid van hun ouders (lukt wonderwel goed. Pepijn & Floris nog nooit zo hard horen lachen)
* Liedjes zingen zonder video of cassette. Geestig. Vooral: ‘de koning gaat marcheren met wel 100 000 man’ en de nieuwste versie van ‘lieve lieve lieve lieve Samson’.

Kortom, we hadden een leuke namiddag. Die we zelfs ‘s avonds gecontinueerd hebben.
Eindigde evenwel in mineur:
‘Straks tv eens opzetten zeker?’
‘euh?’
‘Ah ja, Kataract!’
(mijn les van morgen gaat over spijsvertering!?!)
‘Cataract?’
‘Die nieuw serie, anders kunnen we de volgende vier weken niet meer volgen. Want die kerstballen, dat is is goe, maar wel voor enen avond he…’

Vandaag heeft Pepijn in de speel-o-theek voor de Sint helemaal alleen, door de micro, ‘Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht”, voor wel 50 man (aldus de rijkswacht, voor mij waren het er minstens 100) gezongen. Nou, dat was even impressionant. Achter mij de ‘oh’ en de ‘ah’ en de ‘hoe schattig zie hem daar staan’.
En vooral het air van ‘hey ma, don’t worry, ik flikker dat hier wel even.’ en ‘Hoeda, ik mag hier geen tweede strofe aanbreien of wa?’ ontroerde me.

Aangezien ik nog een ouderwetse gsm heb waar je alleen maar mee kan bellen en smssen en geen foto’s of filmpjes mee kan maken, kan ik dit dus niet bewijzen. Maar toen ik het verhaal in de creche deed, zeiden ze: ‘De Floris die is ook zot van muziek. Muziek is het enige waar we hem mee kunnen troosten.’ En voor degenen die ze nog niet hebben bezig gezien als ze samen muziek maken: de moeite hoor. Vooral de vettige lachskes van die twee samen, maken je hele dag goed.

en Moeder maar dromen van 2 broers die het Sportpaleis vullen op gouden schoentjes en Bassie en Adriaankostuums… 🙂

Ja, Hij is geweest. En grote verwondering dat Zwarte Piet de banaan had opgegeten en de suikerklontjes weg waren.
Pepijn heeft wel 100 keer ‘amai’ gezegd. We moeten dringend andere stopwoordjes gebruiken.
Wou uiteraard in zijn piratenpak naar school. Wou uiteraard niet naar school. Maar even herinneren aan het feit dat ze met de klas naar de Speelstad gingen, was voldoende om alles te laten vallen en richting auto te hollen.
Ook Floris maar wijzen naar al dat nieuws. Je kan op de foto zien dat zelfs zijn grote teen meewijst.

Onderaan Pepijns (en papa’s) definitie van opruimen. De schoen zetten had een grotere prioriteit.

Pepijn heeft tot 21 u 30 wakker gelegen: “Ik hoor zwarte piet op het dak. Zwarte piet is stout, Sinterklaas niet. Ik wil naar beneden. Cadeautjes openmaken, …”

Toch nog tijd gevonden om alles goed op te ruimen en alles uit te stallen:

Ten behoeve van Ivan: enkel de paraplu is expres gekocht. Het winkeltje komt van de rommelmarkt op Coyendans, de dvd was een actie in Plopsaland, hamertjeklop eens in een opwelling gekocht in de Ikea (toen Pepijn nog niet was geboren), het piratenschip als een voorbeeldige huisvrouw gespaard met streepjescodes, het piratenpak zat gratis bij 3 pakken chocolade, en het boek en de eendjes waren nog cadeautjes voor Floris geboorte.