De gebroeders de Smet

Pepijns eerste oudercontact…
* zijn peutermanieren zijn verdwenen (inderdaad, de meeste toch)
* hij is een echte man: stoer maar een klein hartje (jip, dat is mijne kleine vent se)
* taakspanning is behoorlijk, niet tijdens het spel, wel als hij aan de werktafel zit (daar kan ik mee leven)
* hij zegt al iets in de praatronde (zou er nog aan moeten mankeren)
* hij denkt na als hij iets moet kiezen om te doen van activiteit (nadenken, dat is prima)
* zindelijkheid is beter (alleen in de klas dan volgens mij)
* kan al goed tekenen, knippen voor zijn leeftijd
* kan niet stilzitten (noops)
* soms worden situaties hem te veel en dan slaat hij bij manier van spreken door (ja, jammergenoeg wel, ik moet dringend iets zoeken om dat te kanaliseren)

En dat is nu heel onnozel, hoewel ze niets nieuws vertelden, maar negatieve dingen over uw kind horen is dus niet leuk. Zal er morgen aan denken als ik zelf de rapporten uitdeel.

Floris zijn oren, het was lang geleden dat er nog over geschreven werd.
Vandaag hadden we eindelijk een afspraak in het UZ.
Zelf loopt hij nog niet, zijn beide oren daarentegen die lopen sneller dan wij allen samen.
Verdict van de dokter:
* permanente (wellicht tot hij 2,5 jaar is) antibioticackuur oraal en via druppels in zijn oren.
* deze week een grondige neusspoeling op zijn Oostbloks (dokter had Hongaarse roots). Hebben er 1 liter fysiologisch water doorgespoeld en zijn linkerneusgat zit nog verstopt. Dit proces wordt deze week nog 2 keer herhaald. Woensdag mag de papa gaan. Ik kan het niet aanzien. Het heeft iets van zo ganzen die gevoederd worden. Gelukkig was opapa mee.
* volgende week een nieuwe afspraak
* binnen 3 weken levertesten of hij op de antibiotica kan (if not plan B)
* Tevens binnen 3 weken een afspraak met een kinderpneumoloog voor verdere opvolging.

Andere frappante uitspraak: ‘die antibiotica is echt nodig, studies zijn er nog niet uit of er anders geen permanente gehoorbeschadiging optreedt.’ En dat terwijl onze vorige NKO-arts mijn bezorgdheid over gehoorschade afwimpelde als overbezorgdheid.
Poliepen trekken (was een andere suggestie van een andere arts) werd ook afgedaan als nog veel te jong voor zo een klein kind.

Ben ik blij dat ik die afspraak in het UZ gefikst heb. Hopelijk zijn we nu op de goede weg.

Dag iedereen,

onze ouders kregen vandaag hun 6 de Bongobon van het jaar, van papa’s werk. Lief hé.
Ze mogen een weekend in een kasteel logeren en wij mogen niet mee, niet lief hé. We zoeken dus nu iemand die op ons wil passen 2 dagen en een nacht… Niet gemakkelijk.

Pepijn & Floris

PS: die bongobons zijn heel sympa, maar 6 is genoeg. We moeten in 2008 al 6 keer uit huis: gastromisch weekend, wereldkeuken, wine bar, kasteelweekend, lazy sunday, ontbijt met bubbels… en dan spreken we nog niet over alle andere uitjes. For the record: àls we slapen, dan doen we dat dus ‘t liefst in ons eigen bed. Papa, wees dus iets creatiever op Valentijn en mama haar verjaardag. Maar volgens ons zou je alheel creatief moeten zijn om nog een Bongobon te vinden die we nog niet hebben

Hij zegt niet veel maar hij kan wel al:
‘kijke boek’ zeggen.
en ok, met wat goede wil verstaan wij ook: pepe (pepijn), boeboe (nakos), mamamamamamama (ik heb goesting om op uw schoot te zitten) en vooral veel tajatajatajatajata.
Hij zegt ook veel woorden maar een keer. Zo zei hij werkelijk op 6 maanden: tut.
En hoorden we vanmiddag: kraan en kikker.
Maar hij zegt dat dan maar 1 keer, en dan niet meer.

“Pepijn, wie is onze koning?”
“Albert de tweede”
“Pepijn, wie is onze koningin?”
“Paola”
“En als de vlag buiten hangt, dan…?”
“Is de koning thuis he..”

kijk, daar kan je nog eens mee uitpakken op een familiefeestje 🙂

Niet willen he, die kaka op het potje, dat moet zowat de hel op aarde zijn voor Pepijn. Vorige week aan zee is hij erin geslaagd te kakken waar we bij stonden en was Sam zijn hand er net snel genoeg bij om één kakaatje op te vangen. Het volgende exemplaar belandde toch op de mat, en het derde was werkelijk in de pot. Alhoewel dat eerder toeval was aangezien ik hem net op tijd in die richting duwde.
Vandaag liep hij weer de hele avond rond te huppelen als een konijn en te gillen dat de kaka ging komen, maar eens op het potje of het toilet: nada.
Staan hier nochtans te prijken als beloning: een miniatuurversie van een Ferrari FXX (genummerd en alles)

en een ingepakt (belangrijk!) cadeautje van Jules.

Maar het helpt niet, straks wordt hij vast gillend wakker: kaka gedaan … in de pamper!

We hadden gisteren bezoek en dat was leuk!

Heel gemakkelijk volk uitnodigen met oudere kinderen. Babysits à volonté!

Vrijdagavond met Pepijn naar zee. Mama moet pipi doen ergens ter hoogte van Maldegem. Het etablissement met de grote M lijkt een goede oplossing. Of toch niet. We zijn de deur nog niet binnen of het luidt: ‘frietjes eten boven bij Shrekje?’
De vorige keer en tevens eerste keer dat we bij Mc Do waren binnengewalst, was in juli in Frankrijk, toen het zo zeikte en we mobilhomesgewijs uitgeput waren in het vinden van creatieve oplossingen m.b.t. hoe hou je een peuter en een baby bezig op 4 m². Toen was Shrek 3 uit en kreeg hij inderdaad een overdaad Shrek bij zijn frietjes en mc nuggets (nee, daar zit geen melk in).
Anyway, frieten kan moeder moeilijk weerstaan en zo at Pepijn zijn tweede happy meal in heel zijn jonge leven. Super flink allemaal, al had de glijbaan daar wellicht ook wat mee te maken.
Vandaag nam ik hem mee naar de Bio planet. Na het winkelen passeerden we de eethoek en klonk het: “en nu op café mama”. Kijk, het zijn goede kinderen die op hun ouders trekken, en goede gewoontes moet je in ere houden. Ik had ook gezondheidsgewijs nog wat goed te maken. Tot mijn grote verbazing was het dessertenaanbod voor Pepijn helemaal aangepast: sojadessertjes, taart zonder melk, soja- en rijstdrankjes. Geweldig voor een kind met een koemelkeiwitvrij dieet. Eindelijk kon hij ook eens iets ‘kiezen’. Hopelijk ontnam hij het aanwezige publiek met zijn vrije versie van ‘Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht’ niet hun appetijt. Pepijn vond het alvast een heerlijke namiddag.

Na 2 weken aan zee, kruipt Floris eindelijk zoals het hoort: op zijn knietjes en zijn handjes.
Floris kruipt dus: liefst daar waar jij je voeten neerzet, uit het bed, uit de zetel, in de gang, achter de deuren, … Oma en opa hadden ons al gewaarschuwd, maar het is even wennen als je een baby hebt achtergelaten aan zee en een peuter terugkrijgt.

“Moeder”
“Pepijn, wat zeg jij nu?”
“Moeder”
“euh?”
“Ah ja gij zijt mijn moeder”

Sam vond het blijkbaar grappig en vroeg enige tijd later: “En wie is dat?”
“Veerle, ah ja, dat is Veerle.”

Die mama van Pepijn: een gespleten persoonlijkheid als je het mij vraagt.