De gebroeders de Smet

Vandaag ging ‘onze’ Colruyt terug open. Ik moest nog peren, brood, bakboter – oh u kwam hier niet om ons boodschappenlijstje te lezen- hebben.
Ergens op de uitnodiging stond dat hij om 16 u 45 open ging. Ideaal om na een dagje school Pepijn nog even mee te nemen en dan om Floris te gaan.
De file ter hoogte van de Dendermondsesteenweg 430 was hoogst ongewoon en had een belletje moeten doen rinkelen. Het gehalte Toyota’s, Hyunda’s, Skoda’s nog meer. Eens op de parking toegekomen was de invasie medioren overduidelijk: u weet wel van dat type dat graag op zaterdag zijn boodschappen doet.
De blik op de kassa’s deed me vermoeden dat er van boodschappen doen geen sprake zou zijn. In plaats van karretjes stonden er glazen, drank, tafeltjes en vooral veel van bovengenoemde medioren. Sorry lieve grootouders, maar er zijn leeftijdsgenoten onder jullie die werkelijk niets anders te doen hebben dan overal de gratis dingen mee te pikken.
Ik had Pepijn beloofd dat hij een snoep zou krijgen als hij flink boodschappen mee zou doen. Rechtsom keren was geen optie. Wellicht viel er wel ergens een snoepje mee te pikken. Drie keer diep ademhalen en de massa trotseren.

“Oei, ze hebben de ingang veranderd.”
“Hoe gaan we hier nu ons gerief terug vinden?”
“Meneer de slager, met dat nieuw vleessysteem, ik ben gewoon om altijd ne rosbief van 650 gram te bestellen, hoe moet ik dat nu aanpakken?”
“Maria, rap, daar zijn er pannenkoeken.”
“Schone winkel”
“Kijk, ziede wel Jef dat ze ook rode Leffe verkopen”
“Manneke, kijk hier een worstje”

“Waar is de uitgang?”, dacht ik en “hoe kom ik daar zo snel mogelijk?” – ondertussen Pepijn achter me aan slepend die onophoudelijk om snoep zeurde. Hij had al een worst, vleesje, rozijnen en nootjes op, maar dat valt niet onder de definitie ‘snoep’. Leg maar eens uit aan een kleuter dat je in een volle winkel loopt (liep u overigens al eens door een winkel met werkelijk volle rekken? Zeer vreemd, fotogeniek ook.) en je niets mag kopen.

Hé, daar herkende ik tussen de file voor de Maes Pils en de satés een mama van op school. “Ik moest echt boodschappen doen, hier is mijn lijstje, kijk maar”, verontschuldigde ze zich al. En toen kreeg Pepijn de Playmobil in de gaten, waarop hij zich op de grond smeet, want dat doe je vooral als de winkel vol medioren staat die luidop denken: “In mijnen tijd…”. Maar de Colruyt zou de Colruyt niet zijn, als het immer vriendelijke personeel niet ter hulp schoot met de opmerking: “Pepijntje, ga vlug mee met je mama naar de uitgang, daar krijg je een ballon en een cadeautje. En ga maar vlug mee, of anders moet ik je laten omroepen, als een kindje dat zijn mama kwijt is.”

Ballon en cadeautje, meer heeft hij als stimulus niet nodig. Alleen: cadeautjes horen ingepakt te zijn. De Spidermanbox was uiteraard niet ingepakt en bijgevolg geen cadeautje volgens hem. (hij had die scène al eens gespeeld bij Omama vorig weekend). Waarop hij het bij de ingang op een kelen zette: “Ik wil niet dit als cadeautje!”
“Schaamtelijk he, zo ne kleinen…” (dixit de medioren van in het begin).

Maar laat ik dit verhaal positief besluiten:
1) onze Colruyt is vanaf morgen weer winkelbaar
2) Toen ik zei dat die Spidermanbox iets was waar D. wel jaloers op zou zijn, was het onmiddellijk gedaan met de scène.
3) Als er in uw buurt ooit een Colruyt opengaat, ga dan de eerste dag op bezoek. Plant u op een colabak, ergens tussen de Vanish en de Powerballs en geniet van de conversaties, de diepmenselijke relaties en de gretigheid van onze medemens.

We zaten al een tijdje op deze opmerking te wachten.

“Mama, gij kunt niet lopen hé.”
“Euh, nee. Dat is waar. En waarom niet?”
“Gij zijt klein.”

Lieve zoon, met dat eerste kan ik leven, maar zeggen dat ik klein ben: oeeeeee

Echte party animals zijn wij.
Om zijn derde verjaardag af te sluiten gaven Pepijn en zijn boezemvriend Simon een feestje voor enkele klasgenoten.
Hoewel er maar 5 jongens aanwezig waren, hadden de vier ouders hun handen meer dan vol. Arme juf en meester, hebben we vaak gedacht. Gelukkig is het mooi weer en kunnen ze buiten spelen, beaamden we.
In elk geval zijn ze elkaar dubbel en dik waard. We speelden achtereenvolgens boef, vuurspuwende draak, ridder (met isolatieschuim: een geniale vondst van Simons vader), gevangenis, boef, vuurspuwende draak, boef, ridder, en ‘verstopperd’.

PS: Hoewel mijn Kroatisch niet meer is wat het geweest is, las ik vandaag, blijkbaar met veel succes voor, uit een Kroatische kinderbijbel voor een hele hoop ongedoopte kinderen… Die Ark van Noah, het blijft een bestseller.

Je zonen loslaten in een binnenspeeltuin, locatie voor het verjaardagsfeestje van Pepijns grote liefde.
Eentje geeft er over en besmeurt niet alleen vaders trui maar ook het hand van de jarige. 10 kinderen lopen er op kousenvoeten door. De gerante gooit emmer en dweil richting moeder van de jarige: was da van een kindje dat u had uitgenodigd? Kuis het maar op en de dweil mag in de vuilbak.
We kuisen zelf uiteraard de kots op. Pepijn glijdt uit op de natte laminaat, met zijn achterhoofd op de betonnen vloer. Moeder van de jarige helpt verder met opdrogen en wegwerken van de vieze dweil.
Pepijn kakt van ellende in zijn broek. He, maar we beginnen het te leren: hij had een pamperbroekje aan.
Zouden we volgend jaar weer uitgenodigd worden?

Woensdag stond de favoriete activiteit van Sam en mezelf op ons programma: een bezoekje aan Kind & Gezin.
Dat Floris toch 500 g bijgekomen was sinds de laatste keer, dat hij toch wel 4 tanden heeft ondertussen, dat hij kan kruipen en zich rechttrekken aan de tafel als er een afstandsbediening of een koek te rapen valt, maar dat hij niet gegroeid is en onder de P3-curve zit en dus in de ‘aandachtszone’.
Daarmee moeten we nog eens vervroegd terug komen. Wedden dat het de antibiotica is? En niet een tekort aan eiwitten, zoals de dokter suggereerde? Als er iemand vlees en vis eet, dan is het Floris wel.
Geef toe: die ziet er toch niet ongezond uit?

Pepijn had weer eens zijn kuren….
De woorden ‘Pepijn, doucement’, glipten automatisch uit mijn mond.
Voor de outsiders: ‘doucement’ is een commando dat voor hulphonden zoveel betekent als ‘rustig aan makker, stop met onnozel doen’. In dit geval dus perfect passend bij Pepijns gedrag.
Antwoord van onze wijsneus: ‘Mama, ik is geen hoo-ond’.

Heel het weekend gefeest.
Met de Megamindytaart als ‘bloemekee’ van een voor Pepijn geslaagd weekend.

Pepijn is drie vandaag! Zijn dag is alvast goed begonnen. Gefeliciteerd jongen!

En die knikkerbaan, die wordt vast heel bevorderlijk voor de vader-zoonrelatie.

Pepijn wou vandaag foto’s maken. We gingen op onderzoek in onze straat. Onderstaande resultaten heeft Pepijn zelf gemaakt, moeder selecteerde enkel de beste werkjes. Met dank aan de buren voor de bereidwillige medewerking.

Op een echte tractor zitten en zelf mogen sturen: dat is fijn!