De gebroeders de Smet

00.25 u Floris begint aan een huilconcert dat hartverscheurend is, 10 minuten duurt en zich om de 30 minuten herhaalt.
05.00 u Floris valt in slaap
07.15 u Floris is wakker
07.30 u Floris kiepert zijn bordje cornflakes om
07.45 u Floris leegt de houtmand uit en gooit de houtblokken in het rond
07.56 u Floris breekt de ingewikkelde spoorconstructie van Pepijn af en bijt in Pepijns nek
08.15 u Poging 1 om Floris terug in bed te krijgen mislukt.
08.35 u Floris leegt de waterbak van Nakos
08.55 u Floris zit halverwege de trap
09.38 u Pepijn steekt Floris vingers onder de deur
09.49 u Tweede poging om Floris terug in bed te krijgen mislukt eveneens
10.26 u Floris bijt in de plasser van Pepijn
10.48 u Floris draait de knoppen van het gasvuur aan en uit
10.49 u Floris smijt uit colère de vuilnisbak met inhoud op de grond
11.02 u Floris opent een keukenkastje dat normaal op slot is en breekt een aantal koffietassen
12.25 u Floris krijgt een pedagogische tik (kleintje op de pamper) omdat hij denkt dat hij poging drie om niet te moeten slapen ook gaat winnen.
12.26 u Floris slaapt
12.28 u Moeder heeft een aperitiefje verdiend.

Heel plezant: sneeuwballen gooien naar uw broer (achter glas)

Maar dan worden je handjes koud en moet je huilen…

De paasklokken zijn geweest. Naast de obligate eieren (5,5 euro voor 4 eitjes, van bij de bakker, wegens met zekerheid pure chocolade en geen melk), ook een cadeautje voor de heren. Een kinderfototoestel van Little Tikes moest de sluimerende fotografieambities van Pepijn maar ook van Floris, kunnen ondersteunen.
Maar uit dat toestel, dat toegegeven ‘slechts’ 55 euro kost, komt geen enkele foto die het woord foto waardig is. Hoeveel pixels het ding heeft, staat zelfs nergens op de verpakking of handleiding vermeld.
Ik overwoog het ding terug te doen naar de winkel. Graaide de verpakking zelfs weer uit de vuilnisbak. Maar Pepijn en het toestel werden vandaag onafscheidelijk. Hij kiekte alle kleine gebeurtenissen van de dag: cake bakken, eten, de hond, de paaseieren, papa onder de douche,… Hij wou het ook mee doen naar school en ‘tonen in de praatronde’ en bij deze was het zijn eerste bijdrage aan het Freinetsysteem, zonder dat wij hem de vraag stelden: ‘zou je dat eens niet mee doen voor in de praatronde?’
Maar … hij zette ook zijn tanden in het ding en beduimelde het in die mate, dat ik het wellicht niet meer winkelschoon krijg.
Als Testaankoop ooit eens een prijsvergelijkding doet van kinderfototoestellen doet, koop ik als eerste dat nummer. Ons advies krijgt u alvast gratis: koop het NIET. Overweeg de andere toestellen in de winkel (v-tech, fisher price, …) en vooral, vraag of u zelf het resultaat eerst eens mag zien…

(het beste resultaat dat we eruit konden halen…)

Floris heeft al een paar dagen last van diarree. Voor de kenners: ik zou zweren dat het rota was, maar hij is gevaccineerd, dus die valt af. Elke gevulde pamper staat garant voor kaka van aan zijn oren tot tussen zijn tenen. We zijn al een paar dagen heel erg blij met al die reserveslaapzakken in huis.

Deze namiddag zat de hele kroost naar Ice Age te kijken. Zonder enige waarschuwing of teken van ziekte gooide Pepijn er -in drie grote gulpen- zijn kiwi, appel en zelfgemaakte gemberbanaancakejes eruit. Op de schoot van Papa, die tot op het bot doorweekt was. Ook de zetel moest eraan geloven.

Of Pepijn werkelijk ziek was, daar zijn we nog niet uit. Hij heeft nergens pijn, geen koorts, at twee uur later al zijn boterhammetjes op. Hij uitte wel 60 seconden na zijn eruptie volgende klacht jegens zijn vader: ‘Papa, ik ben zeer, zeer boos op u.’ ‘Ah ja?’ ‘Gij moogt niet gaan werken.’ (papa had dus op Pasen de halve namiddag op kantoor doorgebracht) Vroege psychosomatiek????

Een half uurtje later in de Dolfijntjes werd ik aangesproken door een gekleurde medemens:

“Mais, tu es une prof quoi…”
“Euh oui, mais, ou…”
“Tu es une ami de Ivan…”
“Euh, une ami de Ivan…” (ik wou nog iets zeggen van hij staat op mijnen blogroll, en we hebben ooit samen op school gezeten, en wij komen elkaar wel eens op gezellige plekken tegen. Maar we komen nu niet direct op de koffie met elkaar…)

Het gesprek duurde nog even verder, maar mijn schriftelijk Frans is ook alweer te lang geleden om hier te publiceren… Om maar te zeggen: de wereld is klein.

Ivan, was dat geen Nederlands dat gij geeft? 🙂
En bij deze: altijd welkom voor koffie, kunnen we meteen over die bruidschat onderhandelen.

Moeder heeft een drukke werkweek en Pepijn moest vandaag (en morgen en vrijdag) naar de opvang.
Toen ik hem ging halen, zat hij in zijn bloot gat op een stoeltje te wachten. Hij had (net) in zijn broek gekakt. Allez, een beetje in zijn broek gedaan en de rest in het toilet. Twee en een half werf hoera!
‘En dat er uit zu e klein ventsjeu zu stronte kunne kome…’, was de commentaar van de kinderverzorgster…
Ik leerde eveneens dat ‘ij overrr de middag al zekers 2 weken druuge is’ en dat ik bijgevolg geen pampers meer moest meegeven. Zo zo…

Om onze uitwerpselenrubriek up to date te houden:

Vandaag (17/3) in de Standaard (met dank aan Bie):

‘Ik ben geschrokken van dat bericht. Er werd een beeld opgehangen van lakse ouders die geen moeite doen. Dat strookt niet met onze ervaring. Er klonk ook het verwijt door dat wij ouders hier niet genoeg bij ondersteunen. Het is nochtans een veelbesproken onderwerp op onze consultaties, in de opvoedingsspreekuren en bij de oproepen van de Kind en Gezin-lijn. Een belletje in de luier is niet ons idee van een goede aanpak, niet als basis voor iedereen. We gaan de peuters niet drillen zoals de hond van Pavlov. Overal in Vlaanderen zindelijkheidstraining gaan organiseren met zo’n alarmbelletje: dat zal dan toch zonder ons zijn.’

Inderdaad zonder ons ook..

Pepijn bracht dit weekend kamperend door met omama en opapa. Dat was uiteraard heel leuk maar toch volgend telefoongesprek:
“…”
“Mama, ik heb dorst.”
“ja, jongen, vraag dan aan opapa of je eens mag drinken.”
“nee, ik heb mama-dorst”

(schoon he)

Na 5 dagen hard proberen: duwen op het buikje, oogjes toe doen, en ‘uhhhhhhhg’, eindelijk kaka gedaan op het potje en meteen het autootje geïncasseerd natuurlijk.

Lut, onze poetsvrouw, was een gewillig slachtoffer om voor te lezen.
Rechts ziet u Floris, 39,2 ° le matin… *zucht*

Omama!!!!!!!!

Mama zelf had het te druk met telefoons beantwoorden: een of andere pipo plaatste een Duitstalige annonce in de krant om eine Hause zu vermieten. Zo een advertentie is succesvoller dan ik had gedacht. En mijn Duits is nog slechter dan dat van Pfaff himself wegens: een half uurtje Duits op vrijdagnamiddag, en laat vrijdagnamiddag nu net een dag zijn dat ze in het onderwijs nog meer verlof en extrascolaire activiteiten hebben dan gewoonlijk 🙂