De gebroeders de Smet

Ik was er als kind bijzonder bedreven in: uitvluchten zoeken om niet te moeten gaan slapen: nog dit programma bekijken, nog eens drinken, nog eens plassen, …
Pepijn is op prille leeftijd indien mogelijk nog beter dan zijn moeder: ik moet kaka doen, ik moet pipi doen, mama moet nog eens komen, Florisje weent of als we alles negeren : ‘hallo, is daar iemand?’ (en dan volgt na een minuutje: is daar werkelijk niemand?’ – degene die ons kan zeggen uit welke tekenfilm dat komt, krijgt een glas champagne).
En hij is nog maar 3. Wat gaat dat geven als hij 7 is en net zo een totje heeft als mijn favoriete KvKjongen allertijden?

Sinds de introductie van de digitale televisie ten huize de Smet: is het al ‘oranje ketnet’ (ketnet heeft een groen logo bovenaan, Nickelodeon junior een oranje) wat de klok slaat.
Meteen kwam ook een hoop ‘crap’ de huiskamer binnen: maar wat zijn onze jongens er wild van. Het is waardeloos getekend, die dingen zitten allemaal in een loop en ‘s ochtends zie je hetzelfde als ‘s avonds, maandag idem als vrijdag. En wat zijn die stemmetjes en bijhorende liedjes irritant.
Moeder en vader lopen bijgevolg hele dagen met volgende ‘wijsheden’ in hun hoofd:

* ‘wij zijn niet sterk en we zijn niet groot, maar met zijn drieëen sterker dan de middenmoot’ (Wonder Pets)
* ‘het lukte, het lukte, yes we did it’ (Dora)
* ‘Rugzak rugzak’ (Dora)
* ‘to the rescue my angels, to the rescue my friends’ (Diego)

en als je aan Floris vraagt : ‘wat maakt ons sterk?’, dan antwoordt ie : ‘Teamwerk’. Zegt voor de rest geen 5 woorden, maar teamwerk dat gaat.
Kijk, daar kan moeder nog wel eens mee lachen. Dringend op zoek naar een camera om dat vast te leggen, want dat zou nog wel eens een leuke opener kunnen zijn voor het vak ‘groepswerkmethodieken’.

Kan er ons overigens iemand de relatie tussen Diego en Dora uitleggen? En die Backyardigans: afvoeren aub, graag samen met Fifi en haar bloemenvriendjes.

We stonden met een aantal ouders een beetje te schilderen voor de deur. De meester komt buiten: “nog even geduld, ze eten escargots vandaag…”
Kijk, dat vind ik nu chique se. Het thema van deze week is slakken en dat thema halen ze dan helemaal ondersteboven en achterstevoren. Vorige week bekeken ze insecten in de wereld van Kina. De meester bracht slakken mee naar de klas.
Pepijn ontleende de hele insectensectie in de bibliotheek en we haalden tevergeefs de tuin ondersteboven op zoek naar slakken. Hij is er zelfs in geslaagd om zelfstandig een slak te tekenen, met huisje, hoofdje, oogjes en ‘voelsprieten’. De meester had zijn verwachtingen voor de kleinste kleuter gelegd op: een cirkelke tekenen, maar Pepijn had de lat voor zichzelf wat hoger gelegd.
De escargots vielen bij de kleuters weliswaar niet in de smaak, maar ik heb me ‘opgeofferd’ om de rest te helpen opeten.

Net toen moeder een vervelend telefoontje kreeg (wel de job van je leven, maar net niet beter dan de mannelijke tegenkandidaat), stond Floris vanzelf voor de eerste keer recht zonder enige steun.
Straks loopt hij nog voor zijn 18 maanden…!

Ons bewijsmateriaal is niet van de beste kwaliteit: moeder was nog een beke van haar melk en op de andere foto’s moest de hond persé op de eerste rij staan.

Moeder wou naar Plopsaland, Pepijn ook, vader niet. En als u weet wie hier de broek draagt, dan begrijpt u waarom we vandaag een gezellig dagje Zoo achter de rug hebben.
Geen noemenswaardige incidenten. We zijn wel 4 keer naar de krokodillen geweest. De olifanten waren gewaarschuwd omdat Nakos in aantocht was (vorige week hadden ze immers met stenen naar een andere hulphond gegooid). De apen waren ook weer vol verwondering over de hond en dit tot groot jolijt van Pepijn, maar tot menig tranen van Floris die van al dat dierlijk geweld niet veel moest weten.
En Nemo speelde ‘verstopperd’ met zijn papa in de anemoon.

Net als in de fillem…

Er zit een vrouw in de wachtzaal. Een gekleurde medemens, eentje van het heel donkere type, die we vroeger nog wel eens n*g*r*n mochten noemen, maar dat is nu not-done. Net zoals Uncle Thomas uit NY zijn bord, niet meer blackboard mag noemen, want dat is racistisch, doch dit terzijde.

Zegt Pepijn tegen die mevrouw: ‘gij zijt zwart he. Gij hebt met stift op u geschreven. Is niet flink hé.’

Moeder rood, met uitgebreide excuses de wachtzaal buiten.

En dan is Pepijn nu grootgebracht in een multiculturele creche en gaat hij naar een al even gekleurde school. We hebben zelfs een gekleurde medemensen in onze vriendenkring zitten. En laten we nu net zaterdag bij een van hen op bezoek gaan. Eens benieuwd.

‘tes Rita iere’
‘Rita?’
‘kundem nie komen ale? Hij krempt ierr in iene van de ziere’
‘Ah Rita, van ‘t school’
‘ja, de meester is em komen brengen, ij ligt ier in de zetel’
‘We komen.’

Ik pik Pepijn op, die vrolijk zingend de school verlaat. We halen nog het vrije spreekuur van de huisarts, die weliswaar een rood oor opmerkt, maar hem verder kerngezond verklaart.
We vermoedden sinds Floris ziekenhuisverblijf enige vorm van psychosomatiek bij Pepijn. ‘Ik wil ook een prikje, ik wil ook een siroopje, ik wil ook een plakker, ik wil ook naar het ziekenhuis, ik wil ook een teletubbierugzak…’
Deze namiddag heeft niemand hem horen klagen op het verjaardagsfeestje.

Floris heeft zware reflux en moet minstens 6 maanden aan de Omneprazole.
Hij heeft zowel ‘s nachts als overdag last van reflux. En vandaar wellicht al de luchtwegeninfecties. Hij moet ook nog 6 weken antibiotica nemen en op 9 mei vliegen zijn poliepen eruit.
Het plaatsen van die sonde voor de ph-metrie was niet aangenaam. Zeker niet toen bleek dat de sonde niet juist zat en ze onder de rx opnieuw de sonde moesten plaatsen. De verpleegster die het deed was nochtans een ouwe rot in het vak, want ze kende mama nog van vroeger (‘oh, ons Veerle, zo een brave, en de eerste die hier kiwi’s had.’ Of hoe een mens impressies achterlaat) Ook zo electroden op de arm laten plaatsen voor de zweettest (die was gelukkig negatief, geen muco dus) vond em nie zo fijn.
Maar eens die sonde in zijn neus was hij redelijk mobiel en heeft hij heel wat toerkes rond het verdiep gecrosst.

(in de teletubbierugzak zit dus het machientje om de ph te meten)

Slapen heeft hij vannacht wel niet gedaan. Kunt niet de hele tijd flink zijn.

Ik doneer dit jaar wel aan de Cliniclowns, want die hebben erg hun best gedaan om Floris te entertainen… Mooie ‘voorstelling’, ook voor de mama.

Vandaag stond er een dagje UZ voor Floris op het programma. Om 11 u een afspraak bij neuskeeloren, om 14 u 30 een afspraak op de kinderpoli voor zijn longen en consoorten.
Tante Eva heeft hare hemel vandaag verdiend door het hele uitstapje te begeleiden: waren pas om 17 u 45 in de opvang van Pepijn… Ik hoef het u niet te vertellen…
NKO besliste rond 13 u dat die poliepen van Floris er als de wiedewaarga uitmoeten op 9 mei (dat was de eerste vrije slot in het systeem). Gelukkig heeft elke dienst blijkbaar een microgolf en was mezelf zo voorzienig iets Olvaritsgewijs mee te nemen.
Toen we om 16 u eindelijk aan de beurt waren op de kinderpoli, en we na een lange anamnese om foto’s moesten, werden we van het kastje naar de muur gestuurd:
op deze radiologieafdeling is een onderhoudsbeurt bezig, kan u even naar K1?
op deze afdeling (K1) is het een wachtlijst van ruim 2 uur, kan u even naar K 12? Daar ging het snel en de boodschap: u moet niet meer wachten, de foto’s zitten nu digitaal in de computer van dokter H. klonk als SF in de oren.
We arriveerden rond 17 u uiteindelijk ergens terug bij de arts waar we oorspronkelijk een afspraak bij hadden. En na alle ‘luikjes’ (het luikje pneumo, het luikje reflux, het luikje immuniteit, het luikje allergie, …)te hebben doorlopen, was het verdict kort en krachtig: kom morgen nog eens terug en dan mag hij de rest van de week hier blijven. Maw, morgen ondergaat dat arme jochie een hele resem tests: ph-metrie, zweettest, bloed, enfin, u wil het niet weten, maar hij mag morgen met een soort rugzakje, een sonde in zijn neus en een heleboel kleren aan de dag en nacht op de Pintelaan doorbrengen.
Met wat geluk brengt moeder haar 33 ste verjaardag toch nog thuis door. Laat ons hopen voor Floris.

Oma en opa, de kinderen, de hond en onszelf in de auto gepropt richting Hoge Veluwe, voor een bezoek aan de held van Pepijn: Bollo de beer.
Vrijdagavond: moeder duikt ziek het bed in en brengt de rest van de nacht op het toilet door.
Zaterdag: moeder ligt de hele dag in bed. ‘s Avonds herhaalt dit scenario zich voor de papa.
Zondag: bij de kinderdisco zeurt Pepijn over lawaai aan de oortjes. We hebben het nog even over geluidspollutie, maar nee hoor. Om middernacht een gigantische koortsaanval.

Maandag t.e.m. vrijdag: Pepijn heeft nachtelijke koortsaanvallen. Overdag lijkt er niets aan de hand, maar zeurt de hele week over vanalles en nog wat.
Floris ontpopt zich intussen als een notoire karnavalvierder en blijkt verzot op hoempapamuziek.
Vrijdag keren we vervroegd huiswaarts. Pepijn zeurt van in Arnhem tot in Antwerpen Linkeroever om een dokter.
Blijkt bij aankomst een oorontsteking te hebben en piepende longen. Hé, dat verhaal hebben we nog al eens gehoord.