De gebroeders de Smet

In tijden van cholera moet een mens de trukendoos bovenhalen.
Van I-tunes een cd-tje gedownload, en als de jongens het lastig hebben dan zetten we dit op en doen een toerke rond de tafel.

En dankzij mama’s nieuwe speeltje kan dat truukje overal werken: thuis en daarbuiten.

Zalig is dat: twee slapende broertjes op de achterkant.
Pepijn valt in slaap meestal ergens bij Kalken, Floris haalt Lokeren meestal niet.
De E 17 (door Pepijn ook de We-zijn-er-bijna genoemd) is ook voor moeder een aangename verpozing, althans als ie richting Antwerpen uitgaat. Richting Kortrijk betekent het vaak een hoop stress. Tussen Waasmunster en de verkeersdrempels van de St Gillisbaan is er meestal net genoeg tijd voor een klein dutje.
Uit dat klein dutje werd moeder vandaag ter hoogte van Elversele gewekt door het woord ‘mamamaaa’. Ze draait zich om en kan nog net wegduiken achter de hoofdsteun om niet een grote gulp kots in haar gezicht te krijgen.
De gehele achterbank, hond inclusief onder de kots. Bah. Vies. Ekkes.
Ok, het hoort bij het moederschap, maar waarom, waarom maken ze die hoesjes over die autostoelen zo verdomd moeilijk te verwijderen en aan te brengen? Om vaders die na 30 minuten proberen, zeggen: ‘Dat krijg ik er nooit meer over ze, schat. We zullen een nieuwe moeten kopen.’ Niet met mij meneer Maxi Cosi. De autostoel mag dan wel tweedehands zijn, maar dat hoesje: doet daar eens iets aan.

Oh, ja, dat verhaal van die diarree van deze ochtend, toen de spetterpoep letterlijk langs twee kanten uit zijn pamper door de living vloog, wilt u dat nog horen?
En Nakos heeft ook nog eens gekotst vandaag, maar dat was maar een detail.

Nee, niet Floris, die was gisteren op controle in het UZ en mag eindelijk van de antibiotica af. Met zijn immuniteit blijkt niets mis. Alleen zijn inenting voor de bof blijkt niet te werken, maar geen erg. Weegt ondertussen 10 kg en haalt zo weer zijn p 5 curve.

Pepijn dus. Mocht ik dit weekend nog aan B. gezegd hebben waarom ik eigenlijk een droogkast had, muv van het drogen van kleren nav plensbuien zoals die van zondag jongstleden. Deze nacht wist ik het weer: overgevende kinders en bedden verversen, daarom heeft een jong gezin een droogkast.
Kortom het was een gezellige les deze ochtend:
9 u 15 telefoon van de creche: tut van Floris vergeten meegeven en of we ze aub asap wilden brengen, want hij was al ah wenen sinds 7 u 30 en bleek niet te troosten.
10 u 00 telefoon van het dagverblijf: of we Pepijn konden halen, want hij lag weer te creveren van de buikpijn.
10 u 01 zelf de oma gebeld of zij hem niet na haar werk van school kon halen zodat de les zelf nog op een deftige manier beëindigd worden. Laatste les van de module, examentaken in ontvangst nemen en zo…
En ja, op elke contactfiche staat dat ze eerst de papa moeten bellen omdat mama verder werkt dan papa, maar dat blijkt niet te helpen. Steevast bellen ze moeder in Kortrijk, en kan vader in Lochristi ongestoord verder werken.
En ja, mijn gsm hoort uit te staan tijdens de les. Maar ik voelde het aan mijn theewater dat ze gingen bellen.
Deze namiddag een slapend kind, dus kon ik toch nog beginnen met verbeteren van de taken gevolgd door ladingen diarree door Pepijn zelf gedoopt tot ‘pipikaka’. Maar moeder was ondanks de drie uur slaap deze nacht vlug genoeg om hem op het potje te mikken.
Waar ze de energie vandaan haalt? Geen idee, maar volgens mij draait de papa hier stiekem amfetamines door de soep.

“Ik wil op vakantie”.
“Pepijn, nog een beetje geduld, in de zomer gaan we naar Frankrijk op vakantie.”
“Ah ja?”
“Ja, eerst een weekje in een huisje en dan in een caravan”
“Morgen naar Frankrijk?”
“Nee, nog veel keer slapen en eerst nog naar school.”
“Ah, ja en dan zeg ik morgen tegen meester Frank: wij gaan naar FRANKrijk. WHAAAAAAAAAAAAAA.” (ligt nog een half uur onder tafel van het lachen)

We vierden zijn ver-anderhalve-verjaardag in Plopsaland, dankzij de talrijke mensen in onze omgeving die toch de Dag Allemaal blijken te lezen.
Leuke dag, weinig bijzonderheden, wreed tof gezelschap en als enige minpuntje een kakabroek van Pepijn als apotheose: ‘het was maar een ongelukje he mama’, een zinnetje dat de rest van de week voor alles wat fout loopt als excuus wordt aangehaald. Floris ging werkelijk door het lint bij de Klus- en Bumbashow.

Wat doet onze Floris op 18 maanden: kruipen, een paar stapjes zetten aan de hand van een volwassene. Vooral niet alleen lopen.
Wat zegt Floris: Papa en mama (maar mama is ook papa en papa is ook mama), boeboe, Bumba, ja, nee, poes, kikker, paard, bad, teamwerk, tut, dag, plop en pap (het eerste woord als hij ‘s morgens wakker wordt en het laatste wat hij zegt voor hij gaat slapen). Er is ook sprake van een tweewoordzinnetje: pap op. En die pap is ook dikwijls op, want met zijn gemiddelde van 2 potjes Alpro soya vanille op een dag gaat dat redelijk goed vooruit.
Kent redelijk wat gebarentaal: heeft gebaren voor elk liedje dat hij horen wil. We weten exact bij welk gebaar we welke cd moeten opleggen. Kent ook andere gebaren om te bekomen wat hij moet hebben.
Floris zijn hobby’s: boekjes lezen, tekenen, in bad zitten en vooral muziek beluisteren en (zit/schoot)dansen.

Gisterenavond aan tafel.
Pepijn: ‘ik wil morgen alleen naar school met de fiets’

Hij is 3, net geworden in februari. Geen haar op ons hoofd dat er aan dacht om dat toe te laten. Maar zijn nieuwe fiets, zaterdag gekocht voor € 5 op de rommelmarkt, is hij helemaal in de wolken.

‘Ga je de weg kennen?’
‘Jaja’
‘En hoe ga je oversteken?’
‘Kijken naar de auto’s’
‘En als er auto’s komen?’
‘Dan oversteken’

Deze ochtend dus weer hetzelfde liedje: ik wil met de fiets naar school. Onder de begeleiding van mama moest dat misschien wel lukken.
We zijn welgeteld tot aan de hoek van de straat geraakt: te koud, te ver.

‘Het is toch een beetje moeilijk mama.’

Leren door ervaring, schone uitvinding!

… dat gaat beter als Pappi dat doet met een electriciteitstang. Ok, enthousiast zijn we niet, maar ik lig tenminste niet al gillend en brullend op de grond te kronkelen. En alle 10 de vingertnageltjes zijn gekortwiekt.

Pepijn had de truken van de foor door en hanteerde het principe ‘wat ik zelf doe doe ik beter’ en loopt bijgevolg nog steeds met lange nagels rond. Vanavond na het bad nog eens proberen.

Eindelijk, na 6 dagen 40 °, hebben we weer normale temperaturen. Niet buiten. Binnen, op de thermometer die Floris zijn achterwerk bezocht. Een verblijf in het ziekenhuis loerde om de hoek, maar hebben we kunnen vermijden.
Deze avond is hij voor het eerst deze week op een normale manier gaan slapen. Mag ik hopen dat de nachtrust vannacht ook weerkeert?
Bent u nog geïnteresseerd in de diagnose?
U mag kiezen:

* Geen: aldus de dokter van wacht op maandag. Enkel de diagnose ‘overbezorgde moeder’ werd luidop (!) uitgesproken. Ah ja, want 3 dagen na een operatie en dan nog steeds 40 ° koorts en extreem lastig gedrag, dan mag je je geen zorgen maken. Kreeg er nog een preek dat we onnodig in behandeling waren in het UZ bovenop.
* Een herpesachtige keelontsteking: aldus de kinderarts op dinsdag. Een vervelende samenloop van omstandigheden. Niets te maken met de operatie. En de mededeling: ik ben wel blij dat ik blaasjes zie op zijn tong. Als ik niets gevonden had, dan had ik mij echt zorgen gemaakt. Maar bel mij donderdag maar eens terug op. Hou me op de hoogte. Soms moeten artsen niet zo veel vertellen aan hun patiënten.

Foto van slapende Floris in de creche (lag te slapen toen we hem vervroegd gingen halen), genomen met het nieuwe speeltje van de mama)

Hij heeft dat dus schitterend gedaan onze vriend, op zeeklassen.
Ik citeer uit een e-mail van een meereizende mama:
Dat kleine ventje van je, was de flinkste van gans de hoop. De stille aanwezige in de groep. Je hoorde en zag hem niet. En plots dook hij even op.Ik heb hem zo wat extra in het oog gehouden, maar eigenlijk was dat absoluut niet nodig. Kleine pepijn, was de grootste van de groep.

*moeder fier*

Vanmorgen vol enthousiasme vertrokken. Heel fier met zijn trolley de hele speelplaats rond gereden.
Vanmiddag ‘als een stille aanwezige’ (aldus een medereizende mama) op het strand gespeeld. Ja, u hebt het goed gelezen een STILLE aanwezige. Zo kennen de meesten hem niet. Maar het zijn goeie kinders die braaf zijn als hun ouders er niet bij zijn( ‘t schijnt, ik heb me dat ook maar laten vertellen, maar ik wil dat natuurlijk graag geloven als het in mijn kraam past).

(let op zijn standaard-lach-eens-voor-de-foto-lach)

En tot nu toe nog geen telefoon gehad van de juf, dus ik denk dat hij al onder de wol ligt.

Morgen moet Floris onder het mes voor zijn adenotomie (moeilijk woord voor het verwijderen van de neuspoliepen). Duimt u mee?