De gebroeders de Smet

We zijn er enorme fan van, van de speel-o-theek.
Je ontleent er gratis 2 stuks speelgoed per kind. En ze hebben het allemaal in huis: playmobil, fisher price, Haba, puzzels, binnen- en ook buitenspeelgoed.
Om de 3 weken staat hier nieuw speelgoed in huis te blinken, alsof de Sint hier om de zoveel tijd passeert. Om de zoveel tijd gaat dat speelgoed ook terug, dus geen bergen speelgoed waar ze toch niet naar kijken. Goed voor onze portemonnee. Nog beter voor het milieu. Je krijgt er gratis een kop koffie en je kan wat bijkletsen met andere ouders. Niets dan voordelen eigenlijk.
Maar deze week kon Pepijn echt geen kleiner speelgoed uitkiezen.

Eerst wordt Pepijn afgehaald van het dagverblijf (beter gekend als de Rita’s), daarna wordt zijn broer opgehaald van de crèche. Dat is al bijna een jaar zo. Pepijn blijft graag nog een beetje spelen in de crèche en dat mag, voor eventjes.
“Pepijn, we gaan naar huis. Kom je mee?”
“Pepijn, we gaan NU naar huis.”
“Pepijn, ik ben weg, laatste kans om mee te komen.” En Floris en ik verlaten de leefgroep.
“Mamaaaa, mij niet achterlaten…”
“Lieve vriend, als jij luistert, dan hoef ik jou niet achter te laten. Waarom zou ik kindjes achterlaten? Wat zou ik doen zonder jullie?”
“Mama, gij hebt mij anders wel achtergelaten bij de Rita’s vanmorgen.”

Toonmoment muziekkamp van vorige week. Hoewel het afzetten telkens moeilijk was, vond Pepijn het heel leuk. Van de organisatoren mocht hij ook terug komen. Dat is al iets.

(eigen foto van Pepijn)

Stikdoodkapot na dag 2 van zijn kamp ‘Op stap met de krokodil’.
Klein verdrietje omdat de kinderen hem ‘marsepepei/ijn’ hadden genoemd.
Koos bij Bubbles de duurste schoenen van de hele winkel uit. Kon toch een compromis met de portemonnee van zijn moeder sluiten.
Zei bij aankomst in de Scheldestraat tegen zijn moeder dat hij haar eens ging tonen hoe ze zonder krukken moest lopen. Dat dat toch helemaal niet moeilijk was. Ging toen een beetje naar Dora kijken en beet zijn broer in de wang omdat die in zijn weg stond. Vertikte het om zijn sojaburger op te eten. Speelde ‘ik ga op reis met de dodoauto naar Plopsaland met omama en opapa’ waarbij hij zijn moeder de Playmobilauto liet parkeren en ze eveneens de Playmobilbedden moest opmaken.
Ging zonder morren naar bed.

Sinds gisteren gaat Floris sinds twee maanden opnieuw naar het kinderdagverblijf. Zoals verwacht gaat dat gepaard met veel waterlanders. Vandaag wou hij wel uit de auto, stapte hij tot aan de deur, maar eens zijn rechtervoet over de drempel, ontstond er een huilbui die de rest van de ochtend zou duren. Gisteren moest hij ook al uit de armen van zijn vader gerukt worden. Mmmm. Enige dramatiek is Floris niet vreemd. Toen hij gisteren het huis uitging met zijn vader, gilde hij luidkeels ‘mamaamaaa’. Toen ik met hem het pand verliet, gilde hij ‘papaaaa’.
Toen ik hem gisteren en vandaag ging afhalen, zat hij telkens mooi te spelen. Toen hij in de mot had dat ik er was, zette hij alle sluizen op.
Bovendien kondigt het kinderdagverblijf nu al twee dagen sluiting aan op 18 en 19 september, wegens de verhuis. Een kleine paniekaanval overviel me, maar een blik op mijn uurrooster zegt me dat het probleem zich vanzelf zal oplossen. De cursussen die ik die dag zou geven kent momenteel 0 inschrijvingen. Iets zegt me dat ik voor 1 september geen groep van 8 meer bij elkaar krijg.

Zondagochtend, ook in Gent zijn er feesten en vooral ook rommelmarkt.
We gaan met de bus. En Pepijn maakt foto’s.

De Scheldestraat:

De ballon van Fabian die ook op de bus zat te wachten:

Impressie van het Heirnispleintje:

>

Vogeltjes op de Vrijdagsmarkt:

Op de rommelmarkt had hij het te druk met dino’s zoeken en met bekende mensen waaronder zijn teerbeminde juf, tegen te komen.

In Sint Pauwels hielden ze Rode Ridderfeesten en daar mochten Pepijn en Floris niet ontbreken.
‘s Morgens nog gestoeft over die makkelijke herkenningsbandjes van bij de AS adventure, de dag ervoor omama nog eens overtuigd van het principe dat je kinderen mag laten spelen zonder er steeds bij te hoeven staan, als je maar het principe van elke-15-minuten-moet-ik-ze-wel-even-gezien-hebben hanteert.

Pepijn gaat na het schminken even buiten de tent spelen. Omama checkt een eerste keer en ziet dat hij fijn aan het spelen is. Een mooi afgebakend terrein, er kan weinig misgaan. Mama doet een tweede check, en Pepijn is nergens te bespeuren. Je werpt een blik op een sloot die toch niet afgesloten is, je vraagt aan wat kinderen of ze nergens een ‘leeuwtje’ gezien hebben en dan staat je hart stil. 5 minuten later komt een andere oma zeggen dat Pepijn terug netjes bij omama zit.

Wat was er gebeurd? Hij moet zich bezeerd hebben aan iets, iemand had hem naar de EHBO gebracht, hij had zijn naam gezegd en iemand van de EHBO (

een Drieske), had hem herkend en had hem terug gebracht. Zulke herkenningsbandjes zijn handig, ge moet ze alleen aanhebben…

Is hij weggelopen? Nee. Moet je hem dan straffen? Ook niet. Mama zal alleen nooit meer de deur uitgaan zonder zijn ‘redbandjes’.

Ouderschap: balanceren op een slappe koord.

Zowel in Gent als in St Gillis bouwen ze naarstig verder…

We verbouwen net zoals de

andere bloggende helft van Gent.

De tralies voor de twee boefjes is al geplaatst. Ze zijn even overgebracht naar het heropvoedingsgesticht in St Gillis (Waas). Maar dat is daar blijkbaar goed leven…

Terwijl je broer zich behulpzaam toont tijdens het bereiden van de maaltijd, geraak je er stiekem aan drank:

Je moet er blijkbaar wel met mes en vork eten:

Zelfs de afwas doen is er leuk:

En in tijden van crisis mag je zelfs met het thuisfront bellen:

Commentaar van de jongens bij sommige disciplines:

* Schoonspringen (mannen – dubbel):
“Kijk, die springen achterstevoren in het water. En dan verdrinken ze.”

* Judo (finale vrouwen – 52 kg):

“Moh, die zijn ondersteboven en dat mag niet.”

* Wielrennen op de weg (mannen):

“Ik wil iets anders!”

* Alle disciplines:

” Wasdaaa?” (Floris)