De gebroeders de Smet

Zondagmiddag, op weg naar het verjaardagsfeestje van nichtje Alixe, die samen met haar zus Camille woonachtig zijn in het verre West-Vlaanderen.

“Mama, wat zegt Camille?”
“Schatje, hoe kan ik dat nu weten? We zitten in de auto. Camille is thuis. Ik kan haar toch niet horen?”
“Ja maar, wat zegt Camille?”
“Ja schat, dat weet ik toch niet!”
“Ja maar, wat zegt Pepijn?”
“Wat zegt Pepijn?”
“Ik spreek Nederlands. En wat zegt Camille?”
“Westvlaams zoetje, Westvlaams…”

Terwijl vader gaat werken op zijn vrije ouderschapsverlofdag en je met een zieke Floris niet ver komt, lijkt een binnenhuisactiviteit het meeste aangewezen. Op de rommelmarkt tikten we een gloednieuwe Plop-spat-set op de kop voor 1 euro. Tijd om dat eens uit te proberen.
Pepijn maakt een Vliegerschilderij voor zijn juf en dat lukt wonderwel. Is uitermate geconcentreerd en amuseert zich duidelijk.

Floris wil uiteraard ook schilderen. Mag dat ook. Maar als moeder vlug een tas koffie voor zichzelf wil en haastig water giet op haar lepel Nescafé Gold, ziet Floris er zo uit:

Of het plezant was? Oordeel zelf:

We mochten niet ontbreken, ridderliefhebbers zijnde. Vriendjes uit de school meegedaan, bijhorend een stel leuke ouders. Wachten is immers leuker in aangenaam gezelschap.
Kinderen flink op het trottoir voor de Vooruit geplaatst. 4 kerels die zich, voor een keertje, keurig gedragen. Een uur wachten is voor 4 kleuters niet niks.
Floris doet een tukje in de buggy, de drie andere pluizen ten gronde het programmaboekje uit.
Gaat daar toch wel een koppel veertigers vlak voor de buggy en de kinderen zekers. Papa van de andere jongens vraagt beleefd of ze niet achter de buggy willen plaatsnemen. Koppel wijkt geen cm. Eva en moeder worden lichtjes geagiteerd en geven ze nog een minuut. Koppel wijkt geen cm. Mijn geduld is snel op, ook het zicht van een aantal oudere vrouwen in rolstoel naast ons wordt behoorlijk belemmerd door die 2 onbeleefderiken. Moeder schiet in een Frans colère en vraagt met iets meer aandrang of ze echt niet van plan zijn om met hun lange benen van voor de kinderen te gaan.
“Gij peist dat ‘t straat van u alleen is zekers?”
“Euh, nee, maar wij staan hier al een tijdje te wachten, en achter ons is nog plaats.”
“Pakt u dan een plaats op de tribune als ge wilt kijken.”
“Die zijn al uitverkocht. Allez, meneer, voor de kinderen, daar zet je je nu toch niet voor.”
“Geen denken aan. Gij zijt te lui om recht te staan, u zo planten op den trottoir.
“Blijf dan thuis met uw kinderen.”

Eva schiet er zich tussen en vraagt aan het duo of ze niet beschaamd zijn.
De discussie ontaart, onze rechterhand jeukt, maar we houden ons in. Nochtans, met een kruk kan je hard slaan. Omstaanders doen een beetje olie op het vuur, en manen ons aan om aan de agent een beetje verder te vragen of zij die twee niet wil laten ophoepelen.
Als we het verwijt krijgen dat wij “zeker niet gewoon zijn van naar een concert te gaan, en iedereen dat daar doet, om ter eerst naar voor lopen”, houden we de lippen stijf dicht, en één blik van moeder richting Eva is genoeg om de kinderen te verhuizen net voor dat koppige koppel.

“Ja, dat was te denken dat ge dat ging doen. Flauw hoor.”

Over de vorm van de stoet is elders al genoeg geschreven en we kunnen er ons alleen maar bij aansluiten. Maar die 2 arrogante typen, die, kijk, moeder wordt nog steeds een beetje veel boos als ze daar aan denkt.

En zo denkt moeder elke dag aan kleine Floris als ze de lift neemt op haar werk. Zal ze de verleiding blijven weerstaan om er niet ergens Pepijn bij te kladden?

Al maanden worden de prentenboeken in de bib straal genegeerd. De nonfictionkinderafdeling is meer het briotoop van Pepijn.
Gisteren op zoek naar boeken over torens en het verkeer, in het kader van de klasprojecten, maar dat zindde onze jongeheer niet. Krokodillen of dino’s, elke keer weer. Een boek over neushoorns kon hem toch bekoren.
Vandaag voor het slapengaan het obligate verhaaltje voorgelezen. Hier is dat dus niet ‘Raad eens hoeveel ik van je hou’ of ‘Nijntje en de toverfee’. De broertjes gaan slapen met krokodillen, de wereld van de piraten of hoe ziet een burcht eruit?
Deze avond mochten de neushoorns verandering brengen.

Papa: ‘Er zijn witte neushoorns, die eten gras, en er zijn zwarte neushoorns en die eten bladeren. Dus de witte is een bladeter en de zwarte een graseter.’
Pepijn: ‘En ik ben een slechte eter.’

Papa zijn werk organiseerde een familiedag in Bokrijk. Nou nou, dat was tot in de puntjes in orde. Alles, werkelijk alles was voorzien en gratis: eten, drinken, pampers, ja zelf zalf voor de poep van Floris.

Als ouder hoefde je je ook al geen zorgen te maken: activiteiten à volonté, een heuse peuterhoek. En je moest zelfs je kont niet opheffen om je koters op de glijbaan te zetten, want daar waren dan weer babysits voor.

We vonden na het springkastelengeweld, zelfs nog tijd om even in het park zelf rond te lopen. Alwaar Pepijn de pottenbakster bestookte met 101 vragen, totdat ze het wellicht een beetje moe werd en hem dan prompt aan het werk zette.

Bij het buitengaan werden de jongens nog eens beloond met een megamindy- en samsonengertstrip. Zo waren ze de hele terugreis zoet. Want ‘mama, dat is wel gemakkelijker he zo een boek om de prentjes te kunnen volgen’.

En omdat we zo een fijne dag hadden maken we nog even reclame voor papa zijn werk.

Als u zich afvroeg waarom uw internetabonnement zo duur is, nu weet ge het …

Vriend Simon op bezoek:

Zijn tenen:

Zijn favoriete speelgoed:

In de auto, op weg naar school:

Meer foto’s op de klasblog

Bij Floris ontpopt zich ondertussen ook de Gentse rrrrrr. Dat hoor je in het woordje ridderrrrr, nog een keerrrrr, lekkerrrr, peerrrrr, …
Waar komt ze vandaan? De mama is volbloed Waaslandse, de papa is van Zwijnaarde en dus schuldig. Maar ik viseer hier vooral het kinderdagverblijf waar de rrrrr’s u om de oren vliegen. Dat wordt logo later!

Zonder woorden

Pepijn danst graag, zingt graag. Dus misschien toch nog eens een poging doen om hem in schrijven voor een workshop Kleuterdansen. Een vorige poging bij de Ingang was niet meteen een succes, maar ondertussen zijn we anderhalf jaar verder dus wie weet.

Hij had er enorm veel zin in toen we vertrokken. Was zelfs superenthousiast bij het zien van de dansschool. “Kijk mama, mijn eigen dansschool met een P erin”.

Die gast gaat aan grootheidswaanzin lijden binnenkort.

Maar die dansles zelf is niets meer geworden. De mama’s moesten weggaan en dat had hij niet ingecalculeerd. Is er dan in geslaagd om een half uur te brullen. In de pauze mocht ik er van de juf per uitzondering bij de groep komen en dan wou hij wel meedoen. Ik vond de les supergoed voorbereid en gegeven. Helemaal aangepast aan de kinderen, heel afwisselend, didactisch geen enkele opmerking te maken. Maar hij gaat niet meer terug, nee, hij gaat op woensdagnamiddag in de zetel zitten.
*zucht*
Zijn danscarrière wordt bij deze verticaal geklasseerd. “Ik gaat dokter worden”, zegt ie zelf, “maar wel een dokter in een ziekenhuis he.”