De gebroeders de Smet

Dat kinderen leren met grote sprongen is een open deur in trappen. Deze week zat er in zijn boekentas een enquete van de Ugent over taalontwikkeling bij vierjarigen. Heel eenvoudig: kruis aan welk woord je kind kent. Tot ik de woorden zag: minirok, haarband, roofdier, luis, haring, paling, … Nu niet meteen de meest evidente woorden voor een bijnavierjarige. En vooral, hoe weet je nu of hij dat woord kent.
Proef op de som gedaan bij elke twijfel.
“Pepijn, wat is een insect?”
“Dat zijn beestjes zoals de spin, kever, vlinder…”
“Pepijn, ken jij een roofdier?”
“Ja, een jaguar, een poema, een leeuw….”

Ok, die projecten uit de klas dat heeft zijn vruchten afgeleverd. Maar volgende conversatie tijdens het tanken.

“Mama, wat ga je doen?”
“Tanken”
“Waarom?”
“Omdat de auto benzine nodig heeft, anders kunnen we niet rijden.”
“Ah ja, zonder brandstof kan een auto niet rijden.”

Brandstof, wie heeft hem dat woord geleerd?

Hij wordt groot, vindt u ook niet?

Moeder heeft er een hekel aan, maar de jongens hadden dolle pret.

Floris wordt 2 jaar, vandaag. Proficiat! En nu gaat moeder op zoek naar een camouflagestick, want hij ziet er niet uit: Pepijn heeft hem gisteren een blauw oog geklopt en hij is deze voormiddag op zijn hoofd gevallen, met serieuze blauwe plek en buil op zijn voorhoofd. Zullen foto’s in profiel worden…

Pepijn verblijft even bij omama en opapa om verder uit te rusten en uit te zieken. Hij mocht vandaag wel even naar het huis van de Sint…

Opapa maakte volgend verslag:

Ja, een verslag…
Hij was héél verwonderd, maar stelde wel vragen aan de Pieten… Jij schrijft met een pluim… Kan dat?
Sint moet wel veel trappen op …Da’s hoog hé
De Pieten kwamen steeds terug op ons pad en kenden de naam Pepijn al…
Ook die Piet die op straat stond kende Pepijn en de mama Veerle…
Kreeg wel een appel en een kaartje om mee te doen met een wedstrijd… gedichtjes maken… en ook een klein melkchocolade postureke
Spijtig was dat… Pepijn wou het thuis niet ruilen voor een aantal echte fondantchocolaatjes van omama…We hebben beloofd om aan de Sint goede chocolade te vragen en ook de letter P en die van Floris ook de F dus
De Zwartepietenbadkamer was wel echt vuil … vies
De gitaar heeft hij vast besteld… en gereserveerd…
’t Komt allemaal in orde zeggen de Pieten…. We zijn ook in de voorraadkamer en pakjeskamer geweest. Ede badkamer van Sint was wel proper en die heeft zijn eigen shampoo.
We wisten niet dat Sint ook gitaar speelt en ook schilderijtjes maakt. Zijn gitaar en muziekstaander en verfjes en schildersezel stonden klaar…

Echt de moeite waard…. Omama en opapa

De brave man is in het land. Ook gezien op één? Ook onder tafel gelegen met de mop van de t(r)om bo(o)ne? Nee? Het helpt als je niet uitgerust bent.
Als beloning voor Pepijns malaise deze week, ging moeder om een cdtje. Maar ze moet bekennen, ze heeft het eigenlijk voor zichzelf gekocht, of tenminste voor haar oren.
Al een week steekt in de autocdspeler dit exemplaar:

Er zitten 4 cd’s in het doosje. De ene is al slechter dan de andere. Maar de sintversie die moet nu loeien van de jongens. Het moet gezegd, Rachel Frederikcx, ze kan niet zingen, althans niet in de juiste toonaard. Moeder haar nekharen gaan daar van rechtstaan van proberen grijpen naar de hoge mi en der niet aankunnen. Niet dat moeder in de juiste toonaard zingt, maar zij maakt dan ook geen cd’s. Ze moesten dat verbieden, zulke exemplaren. Pepijn zong na een tijdje perfect mee vals met ‘Dag sinterklaasje’. De begeleidende all-in-one-synthesiser deed er geen deugd aan.

Nee, dan is het nieuwe exemplaar een hele verademing:

Fris, monter, origineel, een vleugje folk erin. Voor Floris genoeg redenen om de hele dag op de tafel te staan dansen. Een goed arrangement waar je de oorspronkelijke versie van de Sintliedjes nog in herkent. Meer hebben we hier niet nodig. We waren al sinds Vinger in de Lucht wreed fan van Jan De Smet, maar nu al helemaal.
Met excuses aan de gulle gevers.

Pepijn had al een 10 tal dagen koorts, ging wat op en af. Voelde zich vaak ‘s avonds niet zo goed. Een beetje hypochondrie zit er wel in, maar vorige week toch eens naar de huisarts die niet meer kon vaststellen dan een paar rode oren en een rode keel.
Omdat ik een paar dagen van huis was, had papa Pepijn een paar dagen met Junifen naar school gestuurd, waar hij zich goed hield, maar eens thuis gekomen als een pudding in elkaar zakte. Gisterenavond toch nog een rondje huisarts gedaan wegens 39,5 ° met Junifen. Oortjes rood, keeltje rood, ja we kenden het verhaal. Toch eens in het potje plassen en er zat bloed bij zijn urine. Antibiotica mee naar huis. Mama had voor papa zijn verjaardag een tafeltje geboekt bij de drie biggetjes, de goesting was bij allebei op voorhand wel al over. Maar wij hebben goede babysits, en toch vertrokken, eten zwijnsgewijs binnengeschrokt en asap terug naar St Amandsberg. Eens terug thuis nog steeds 40 ° en een Pepijn die nauwelijks had geslapen en begon te spuwen. Blaasontsteking, nierinfectie, dat ligt niet ver uit elkaar, en moeder besloot even Apeldoorn te bellen. Die adviseerde toch langs te komen voor foto’s, bloed en urineonderzoek.
En zo belandden we voor middernacht bij een bijzonder onvriendelijke rx-verpleegkundige. “Pepijn hou uw armen omhoog en blijf recht zitten anders gene foto en dan moet je blijven slapen.” Zou je daar nu niet van ontploffen? Stel dat hij echt had moeten blijven, dat zou nogal een straf geweest zijn.
Of van de opmerking: ” In hokje 1 zit ne schone gast M., echt iets voor u, dat hebde graag he ne schone gast. Hij heeft wel te veel op, maar allez.”
Pepijn wou niet dat ik een foto voor op de computer maakte van hem in het ziekenhuis. En anders staat hij maar al te graag op de foto. Hij was dus werkelijk ziek. Iets bacteriëels, iets serieus want zijn huppeldepupwaarde was zoveel. “Maar ga maar naar huis. Hij zal nog een paar dagen goed ziek zijn.”

We verblijven weer eens een lang weekend in het Waasland wegens permanente werken aan het huis.
Moeder profiteert van de gelegenheid om ‘s avonds met hare kozijn naar de cinema te gaan. Ze komt thuis en vindt volgend briefje op de keukentafel:

Dan moet ze even glimlachen, doet haar pijama aan en valt op het synchronisch gesnurk van opapa en Pepijn na een uurtje toch in slaap.

Gisteren bezoekje aan de kinderarts met Floris, was geleden van 2/7/2008. Toch wel lang, naar zijn normen. Aangezien we hier niet meer naar de dokter trekken als hij niet langer dan 5 dagen koorts heeftn komt het er gelijk niet van …
Maar toch vorige week in Center parcs had hij het goed zitten, hij bleef hier maar hoesten en toen hij maandag zijn slijmen begon over te geven vonden we het opportuun om dokter Tom eens te frequenteren.
Floris heeft wellicht RSV gehad, maar omdat hij al oud genoeg is om daar zelfstandig over te geraken, moesten we geen verdere acties ondernemen. Het ziekenhuis lag al vol genoeg met RSV-babies.
Floris weegt: 10,7 kg, meet 83 cm en heeft een hoofdomtrek van 49 cm.
Dankzij Floris nachtelijke kotsavonturen zagen vader en moeder live de overwinningsspeech van Obama. Zeg dus nooit de avond ervoor als je op tv de aankondigingen ziet van de nachtelijke verkiezingsshows: ‘Welke mens gaat daar nu naar kijken?’

Pepijn heeft een meeting op school en wil als enige kleuter niet meedoen met de voorstelling.

Blijf thuis moeder, in het vervolg, blijf thuis.

Pepijn is al een tijd gefascineerd door de letter ‘p’. Overal ziet en eigent hij zich de ‘p’ toe.
Dat kwaaltje heeft nu ook Floris besmet.
Alle woorden die beginnen met een ‘v’ en ‘f’, spreekt hij uit met ‘p’.
Vuur wordt dus puur, Floris wordt Poris, vies wordt pies (ok, ook waar), maar als hij het lied van Ome Willem aanheft, dan wordt het wel grappig: ‘Deze puist op deze puist…’