De gebroeders de Smet

Vandaag op het menu: biefstuk met aardappelen en worteltjes. Een originele maaltijd is het niet, maar de jongens eten het graag.
Floris trok vandaag echter zijn neus op en zei bij de aanblik van zijn bord: ‘konijnenvoer’.
We dachten het eerst niet goed verstaan te hebben en vroegen: ‘Wat zeg jij nu?’
Floris herhaalde: ‘konijnenvoer’.
Wij dan weer: ‘Maar allez Floris, worteltjes vind jij toch lekker?’
Waarop Pepijn zijn broer bijtrad: ‘Maar mama, hij bedoelt dat konijnen graag worteltjes eten.’

In de Champagne: volgens de heren overigens heeeel lekker.

door Pepijn: ‘ik heb mijn broek op afzakken gezet’.

door Floris: ‘vandaag niet goed luisteren.’

We waren het absoluut niet van plan. 25 mei leek ons geen ideale startdatum: einde schooljaar in zicht, de klasgroep zo goed als helemaal gevormd. Maar Floris begon al van voor de paasvakantie de oren van ons hoofd te zagen. ‘Ik wil naar Leloliek, klas.’, wel 100 keer op een dag. Na elke leuke activiteit, was het van dat: ‘en nu naar Leloliek?’
Als we nog maar de Wassstraat indraaiden: ‘Jeeeeuj, Leloliekje!’
De zindelijkheid was nog een ander probleem, maar daar hebben we de expresstrein opgezet.
Vanmorgen is hij dus toch vertrokken, met zijn nieuwe boekentas. Heel even geweend toen hij doorkreeg dat moeder deze keer niet in de klas ging blijven.
Maar de mensen uit het dagverblijf vonden hem om op te eten. Heel flink geweest, alleen een beetje uitgehongerd. Hij vond zijn boterhammen niet direct en is dan maar begonnen met de boterhammen van zijn buurjongetje.
Ook juf Veronique was tevreden: hij is zelfs stil blijven zitten in de praatronde. Zijn broer was ook uitermate fier dat Floris op school zat en heeft zijn broer geshowd aan iedereen die dat wel of niet wilde weten.

Allez vooruit, dat derde wordt vast ook 2,5 vooraleer we dat doorhebben.

Pepijn zoekt al maanden ijverig naar een naam voor de nieuwe baby. Hij begon met ‘grootoom koelkast’, schakelde vervolgens over op ‘Pieter’, twijfelde ook nog om het kind ‘Pepijn’ te noemen, want dat is wel een mooie naam. Vorige week was het nog ‘Moniekje’ en vandaag ging hij helemaal voor ‘Hulkie’.
Mama en papa gaan toch zelf kiezen, denken ze…

Pepijn: ‘mama, waarom hangt die mevrouw voor ons raam?’
mama: ‘Euh, wel het zijn verkiezingen en die mevrouw wil graag mee de baas zijn.’ (tja, hoe leg je dat anders uit aan een 4 jarige)
Pepijn: ‘De baas? Hoe dan?’
mama: ‘Een beetje zoals het kindje van de dag gelijk in de klas. Die mevrouw mag dan beslissen wat er zo al een beetje gebeurt.’
Pepijn: ‘ah ja, en mag die dan ook in de speciale zetel zitten?’
mama: ‘inderdaad’
Pepijn: ‘maar ik wil niet dat die mevrouw de baas is. Ik wil dat Nakos de baas is. Nakos mijn vriend.’

Als ‘mevrouw’ nog iemand nodig heeft om een verkiezingsslogan te bedenken…

Nu al 🙂

De jongens zijn fan, en gisteren manifesteerden ze zich als ware groupies.

Alle cd’s van Kapitein Winokio staan hier in de kast of staan op de Ipod/hone.

De laatste uitgave ‘Kapitein Winokio lacht’ is de autocd van de maand en gisteren kwam Kapitein Winokio in hoogst eigen persoon voorlezen in de Fnac.

Een eeuwigheid dat wij nog in de Fnac geweest waren. Wie is er daar op het lumineuze idee gekomen om het aantal kinderboeken drastisch te verminderen en de vrij gekomen plaats vol te stouwen met dvd’s en speelgoed? De jongens mochten van ons iets kiezen in de Fnac, dat hadden we beloofd vóór we vertrokken. Natuurlijk kiezen ze dan geen boek, maar willen ze ‘Piet Piraat en het Zwaard van Zilvertand’, zeker als dat op 80 centimeter hoogte wordt uitgestald. Wat kinderboeken betreft, zijn we in Gent gelukkig gezegend met betere winkels (met Ibooks op stip) die er minder uitzien als Tempation Island.

Maar kapitein Winokio dan. Die speelde bijzonder goed in op de kinderen. Deed een poging om het verhaaltje te vertellen, maar werd geregeld onderbroken door 2 snuiters die het verhaaltje al een maand in de auto beluisteren. De promotiepraat van de Fnacwinkel zelf verstoorde regelmatig zijn vertelselke. Hij had ook zijn gitaar mee, iedereen hoopte ook nog op een liedje. Maar daar was geen tijd meer voor. Het voorlezen duurde nog geen 15 minuten, we vonden dat daar eigenlijk gerust nog een airke bij kon.

De cd zelf, daar zijn de jongens eigenlijk niet zo wild van. Van het verhaaltje natuurlijk wel: over een giraf met keelpijn en een boom die zijn haar wil laten knippen. Hilariteit alom op de achterbank, keer op keer. Maar de poging om de kinderen te laten kennismaken met Bach op een bedje van accordeon en trompet, die mislukt volgens ons. Voor volwassenen is het soms wel te pruimen, maar de kinderen vinden de muziek triestig en brullen reeds voor Bach komt aanzetten: NIEEEET DIE STOMMMEEE MUZIEEK. Kijk, dat kan niet de bedoeling zijn. En 15,95 euro alleen om hen track 1 te laten beluisteren, dat vinden we dan weer veel. Dat er maar vlug een cd ‘Ik zag 4 beren’ komt.