De gebroeders de Smet

Get the latest Flash Player to see this player.

Net voor het slapen gaan:

Pepijn: ‘mama, ik moet nog iets zeggen’ (dat maal 4)

…

‘Pepijn, dat is de laatste keer dat je nog iets mag zeggen, dan ga je slapen.’

…

‘Mama, ik moet nog iets vragen…’

De Gentse Feesten zijn dit jaar in een vitesse lager. In de namiddag durven we wel eens buiten komen, met de nodige extra assistentie, maar ‘s avonds past moeder.

Zo zijn we toch al ne keer op Bataclan geraakt waar Pepijn zich wreed goed geamuseerd met de konijnen te tonen waar ze de wortel konden vinden. Floris moest niet weten van de konijnen en klampte zich vast aan zijn vader als een klein aapje, behalve tijdens de 10 seconden ‘house’  dat vond em wijs. Moeder en vader misten vooral Jezus in het gebeuren. 

In het Baudelopark pikten ze ook een voorstelling mee van Les Balladeux, Marino Punk werd niet goed bevonden door de heren.

Op 21 juli was er kinderboombal en aangezien omama en opapa in Gent waren, hadden we gewillige slachtoffers om de hitte te trotseren. Floris deed zoals verwacht goed mee. Een wisselpas, een huppelpas, dat lijkt hem met de paplepel meegegeven te zijn. Pepijn, dat was weer andere koek. Als er ergens het woord ‘moeten’ valt, als bijvoorbeeld in ‘en nu gaan we allemaal in de kring staan’, dan haakt hij af. Dus stond meneer in zijn eentje in het midden van de tent zijn eigen versie te geven van de tovercirkel. Zijn keelontsteking is daar geen excuus voor, zelf claimde hij dat het ‘zweten’ hem hinderde om te doen wat er gevraagd werd. Maar volgens ons gaat hij met zijn tegendraadse aard nog zware tijden tegemoet. En wij ook.

met omama en opapa, wegens het ingetrokken verlof van de papa

Pepijn tegen Floris: ‘kijk, dat betekent dat je hier geen pijlen mag tekenen.’

Moeder had nochtans gezegd dat ze het nooit meer zou doen. Ging ze toch overstag voor de vraag van een medemama uit de klas of Pepijn haar zoon niet wou vervoegen op een vakantiekamp. Mwa, zot van ‘t dagverblijf is em ook niet, hem een hele dag thuis laten bij moeder die niet uit de voeten kan is ook geen optie, tenzij we hem de hele dag voor de televisie laten hangen. Niet dus.

Toch maar laten meegaan op het kamp, met als thema: de Kleine Einsteins.  Het afzetten gebeurde door een andere mama, en die truuk bleek te werken. Geen scènes bij het afscheid.

Tot moeder hem ging halen en er zich volgende dialoog afspeelde op de parking van het vakantiekamp.

‘Mama, mijn buik doet een beetje pijn.’

‘Waarom doet je buik pijn? Moet je kaka doen?’

‘Nee, kakabuikpijn doet veel harder pijn. Mijn buikje zegt nu: ‘ik wil hier niet meer terugkomen.’

Psychosomatiek, dat moet je hen niet leren. Kijk maar naar Floris: niet ziek geweest sinds hij naar school gaat.

Pepijn mocht al eens 2 dagen mee naar De Efteling met omama en opapa, nu was het de beurt aan Floris voor een paar dagen in de dodoauto. Eerst naar Saint-Floris, net over de schreve,  vervolgens dagje Plopsaland en nog een bezoekje aan de zee. Verder is het op deze foto ook duidelijk dat hoofddeksels dus niet altijd compatibel zijn voor  broers.