De gebroeders de Smet

Omama: ‘Floris, hoe komt het dat er hier appelsap op de grond ligt?’
Floris (3,5 jaar): ‘Oh, dat is een lang verhaal ze’
Omama: ‘Vertel het dan maar een keer’
Floris: ‘ok , maar in korte stukjes dan’

Een beetje later in de Colruyt

Opapa: ‘Floris, welke rozijntjes wil je?’
Mama: ‘Ja Floris, die van Piet Piraat, of die van de Colruyt, daar zitten meer rozijntjes in een doosje.’
Floris: ‘Goh, daar zal ik dan eens goed over moeten nadenken.’

Naar de GF daar ga je naartoe, verkleed natuurlijk, dat is evident…

Met de verplichte witte kousen op Batakamp hadden ze meer moeite. Ah ja, als er ergens ‘moeten’ in voorkomt, dan rebelleert Pepijn met alle macht… en zo waren we vlugger ‘uit’ dan ‘in’ Batakamp.
Om dan uiteindelijk in het Baudelopark terecht te komen, om deze geweldige voorstelling te zien van de ‘naked lunch’, waarbij beide koks hun ‘blote poepjes’ lieten zien. Dat was genoeg inspiratie om dat natuurlijk zelf ook uit te proberen. En zo wandelden de twee heren al ‘moonend’ de GF uit. Ge moogt er overal mee komen, …

En doet nu al samen met zijn broers mee aan een circusnummer.
Voor de gevoelige kijkers: Pepijn zet zijn broer met alle voorzichtigheid neer en Hendrik zelf die schaterde het uit.

Maandagnamiddag telefoon van het dagverblijf: dat Pepijn ziek is. De gsm leg ‘ergens’, zoals gewoonlijk, het bericht dus laat gehoord en hem pas 2 uur na het ingesproken bericht kunnen gaan halen.

Pepijn is wel vaker eens een dag ziek. Er werd dus relatief weinig aandacht aan besteed. Morgen zou het wellicht over zijn, niets wat een beetje Junifen en Motilium niet oplossen kan. We moeten die nacht maar 1 keer opstaan en het voordeel van 5 jarigen: die geven al eens over IN de emmer.

De volgende ochtend is Pepijn nog steeds ziek, heeft koorts en klaagt nog steeds over hoofdpijn. Die hoofdpijn lijkt met de minuut erger te worden. Het geluid van spelende broers stoort hem enorm. Hij ligt in de zetel en kan zelfs geen televisie kijken. De huisarts wordt op huisbezoek gevraagd (met 3 kinderen in de wachtzaal, nee dank u).

Huisarts zegt dat hij uitgedroogd is (ja, duhh, zover waren we ook al geraakt. De ORS was al gestart, maar zelfs de Motilium en de Junifen kwamen er uit.) Dat we maar verder moeten doen met de ORS, of een Aquarius moeten geven. Want het zal wel van aan dat riviertje in de Ardennen zijn. Hij wordt verder niet echt aangeraakt.

Die Aquarius (smaakt overigens verdacht naar de Isostar van vroeger) was er sneller uit dan erin en die hoofdpijn lijkt alleen erger te worden.  Pepijn ligt te kermen in de zetel, doet korte dutjes, en is eigenlijk van de wereld. Als hij klaagt over pijn in zijn nek, begint de alarmbel te rinkelen.

Dit is de zoveelste poging om beroep te doen op de eerstelijnszorg: de huisarts. Na ettelijke mislukkingen waarbij we toch steeds naar de pediater kunnen om het op te lossen, wil ik enkel maar de kinderarts. Na een kort telefonisch consult, maant die ons aan direct naar spoed te gaan, want anders ‘gaan we toch alleen maar tijd verliezen als ik uw verhaal zo hoor’.

Op spoed wordt Pepijn direct onderzocht: het kunnen de longen (hoest hij al lang mevrouw, hij reutelt. – had de huisarts zijn longen beluisterd, ik dacht het niet), de nieren (hoe, heeft hij al van gisteren niet geplast?) of misschien meningitis (voelde de huisarts even aan de nek en benen?) zijn. Dat Ardens riviertje? Bijzaak.

Na een infuus, een grondiger inspectie van de pediater, wat Dafalgan intraveneus, zit Pepijn algauw recht en eet hij een boterham met choco. Gelukkig maar.

De avond nadien, zit hij alweer op het strand te spelen alsof er niets is gebeurd.

De huisarts belde overigens wel op de gsm om te vragen hoe het nu met hem was. Toen zat ik echter al lang in het ziekenhuis en was het infuus al geplaatst. ‘Ah, ja, want anders had ik u toch doorgestuurd.’ Maar als ze nu eens had afgesproken dat ze me zou bellen rond 16 u, om te evalueren, dan zou ik niet een paar uur hebben zitten twijfelen, draaien, keren, niet goed geweten wat gedaan en zou ik wellicht niet opnieuw twijfelen of ik nu moet veranderen van huisarts. Of zou ik niet telkens als de kinderen ziek zijn, naar de pediater hollen. Want die dienen daar eigenlijk niet voor, zo voor eerstelijns gezondheidszorg.

Nu nog in het ziekenhuis met een boterham in de hand, 24 uur later alweer op het Noordzeestrand.

En onze lieve Floris, die heeft ook altijd wel een paar snottebellen op overschot, maar dat, lieve lezers, is dan weer een ander verhaal.

Juan Diego en Hendrik, respectievelijk 7 en 11 maanden. De een al wat meer haar dan den andere. De jongsten is ook al een stuk groter dan den oudsten, enzovoort, enzovoort …
Maar zien ze er alle twee niet uit om op te eten? (of mag je dat van je eigen kind niet zeggen?)

Dan leer je je kinderen van in de wieg dat ze geen Bakuganballetjes, Pokemon- of andere Delhaizekaarten, snoepjes, ijsjes, rondjes Plopsaland of whatever mogen aannemen van mensen die ze niet kennen (én ook dat ze dat niet mogen aannemen van mensen die ze wel kennen, als die daar dingen voor in ruil voor vragen die ze zelf niet fijn vinden), krijg je als ouder dit bij de koffie….

Floris De Kapitein vond een nieuw maatje om de vijanden te verslaan. Let op het anker rond de kleine teen van de matroos.

M: ‘Pepijn en Floris, straks komt Wout op jullie babysitten.’
P: ‘Waarom?’
M: ‘Omdat mama en papa iets gaan eten.’
P: ‘Waarom?’
M: ‘Omdat wij 6 jaar getrouwd zijn.’
p: ‘Waar gaan jullie iets eten?’
M: ‘In Gent.’
P: ‘Oh, gaan jullie in Gent op café?’
M: ‘Euh, ja, zoiets.’
P: ‘Op café, woooowww, tof zeg.’

Het sprookjesbos, dat blijft dus na al die jaren, nog steeds het hoogtepunt voor de kinderen. Met een paar mooi uitgewerkte nieuwigheden: de sprookjesboom bijvoorbeeld, of het meisje met de zwavelstokjes.

Floris was eigenlijk van alles en nog wat bang, en achteraf gezien vond hij de grote schatkist (de bekleding van de pinautomaat) het leukste.  Hij vroeg ook voortdurend waar Piet Piraat was, dus voor hem waren we wellicht in het verkeerde pretpark. Hij ontfutstelde omama ook nog een Pardoespijama, mét cape en zo heeft Floris niet alleen een cape voor elke dag van de week, maar kan hij ook ‘s nachts zijn favoriete kledingsstuk aan.

Pepijn, de held van de familie, wou met mama in de rollercoaster. Over kop dat zag moeder niet zitten, maar die gloednieuwe ‘Joris en de draak’ dat ging nog net. Het ging toch net iets te hard voor hem, want hij brulde halverwege ‘ik ben zooo baanngg’. En toen de rit erop zat, was zijn goesting om nog eens op een rollercoaster te zitten over voor wellicht de komende 5 jaar. En zo zit moeder ook safe.