De gebroeders de Smet

Floris kreeg een ‘groot’ cadeau, waar hij in eerste instantie niet blij mee was, want het was té groot. Komt dat tegen zeg.
En papa maakte een snoeptrein, die viel wel in de smaak. Een paar uur later, was het cadeau ook al door alle hermanos de Smet goedgekeurd.

Want hij is 4!

Hoe dat gaat met zo drie kinderen? Die vraag wordt ons vaak gesteld. Dat gaat goed zelfs. Hendrikje is een voorbeeldig kind: een brave Hendrik. Hij heeft zijn naam niet gestolen. De overgang van 2 naar 3 was niet zo groot. Soms kom je wel eens handen te kort, vooral in volle ochtend- of avondspits. En soms is een baby niet handig als de oudsten iets willen doen waar baby’s nog niet aan toe zijn. Maar dan zijn er gelukkig de grootouders om Hendrikje even achter te laten.

En als de jongens hun ouders even niet meer zien zitten, dan doen ze dit en alles staat stil:

PS: Het nummer van het comité Bijzondere Jeugdzorg is 09 235 32 00, dan moet u er alvast niet meer zelf naar zoeken 😉

We zien hier in ‘casa de la metal’ veel zitten. Er zijn eigenlijk weinig dingen waar we ons hand voor omdraaien. Maar er zijn ook grenzen. 10 kleuters in huis bijvoorbeeld. Dat is het nadeel van een rijhuis. Er is veel plaats, alleen situeert die zich niet op de benedenverdieping maar wordt die verdeeld over 3 verdiepingen en een half. Er mogen hier vriendjes blijven spelen en desnoods elke dag. Maar we maken met de inviteetjes dan duidelijke afspraken: de lift is geen speelgoed, er wordt niet van het stapelbed gesprongen, in de ouderlijke slaapkamer wordt er niet op bed gesprongen, op de mezzanine komen ze niet en ook moeders bureau is verboden terrein. En dat lukt als er 3 vriendjes zijn, maar niet als er 10 op viste zijn. Het nadeel van jarig zijn in de herfst/winter, is ook dat je ze niet even buiten kan steken. Onze stadstuin leent zich helaas niet voor veel kinderen. Komt er nog bij dat Hendrikje de hele namiddag slaapt en bijgevolg zagen we Floris zijn verjaardagsfeestje al met lede ogen aan.

Maar voor alle problemen zijn er oplossingen. Zo ontdekte ik, geheel toevallig, dat de Ikea allerlei oplossingen heeft voor kleine oppervlaktes. In Smaland, beter bekend als ‘den opvang’, kan je namelijk ook verjaardagsfeestjes organiseren.

Voor 40 euro mag je 10 kindjes uitnodigen, plus de jarige. Die worden 1 uur geëntertaind in het restaurant. Floris en zijn klasgenootjes maakten hoedjes, poseerden voor de foto, versierden een fotokadertje, aten een ijsje en dronken een glas (Plat water, mevrouw, dat hebben wij nu nog nooit meegemaakt. Van de 11 kindjes hebben er 6 naar plat water gevraagd.)

Daarna mochten ze nog een uurtje in de opvang zelf. Elk inviteetje kreeg nog een kleurboek, het fotokadertje met foto en zijn/haar hoedje mee naar huis. Floris kreeg daarbovenop nog vingerpopjes en een cadeaubon van 10 euro. De uitnodigingen voor het feestje zaten ook in de prijs inbegrepen.

Natuurlijk zal daar wel een of andere marketingstrategie achter zitten. Dat de bijhorende mama’s en papa’s tijdens die 2 uren in de Ikea rondlopen én kopen natuurlijk. Dat ging voor een aantal mama’s ook op. Maar er waren ook mama’s die gewoon naar huis gingen of koffie gingen drinken in het restaurant, en koffie die is in de week gewoon gratis.

Wat ons betreft was dat een geslaagde namiddag. En meneer Vermaercke, het volgend verjaardagsfeestje is voor ons in februari, dat mag gratis in ruil voor deze reclame, maar we gaan hier ook niet armer worden van die 40 euro (en trouwens die marketingstrategie hierachter, daar ben ik eigenlijk wel curieus naar, liefst met cijfertjes en al).

En waar viert u verjaardagsfeestjes in Gent?

Mammi rijdt met Pepijn en Floris langs het SMAK:

‘Kijk jongens dat is een museum’.

Waarop Floris (bijna 4) repliceert: ‘Hangen daar ook schilderijen van Mondriaan? Mondriaan is zijn achternaam. Zijn voornaam is Piet.’

Een week later in de Standaard Boekhandel:

‘P en F, jullie mogen allebei een boekje kiezen.’

Waarop Pepijn (bijna 6) brult: ‘Ik wil dit boek van James Ensor!’

Het kunstzinnig gekakel ging hier deze week nog wat verder. Zo zeurde Floris op de E 17 de hele tijd van:

‘Ik moet van juf Veronique naar een museum deze vakantie. Ik moet Piet Mondriaan zien!’

En nu vraag ik u: ‘In welk museum in een straal van +/- 100 km van Gent, kan je een Mondriaan bekijken?’ Ensor, die hangt gelukkig in Gent maar Piet, die hebben ze zelfs in Antwerpen of Brussel niet.

Intussen houden we Floris voorlopig hiermee bezig.

Die projecten in ‘t Freinet, een gerief, ik zeg het u.

We probeerden de jongens dit weekend te overtuigen om mee te gaan naar het kerkhof om de graven van onze grootouders in respectievelijk SGW en in SA te gaan begroeten.
Zowel gisteren als vandaag mislukten die pogingen jammerlijk.
Het waarom volgens Floris:
‘Ik ga niet mee hoor naar het kerkhof. Want ge moet daar stil zijn, en dan een beetje wenen.’