De gebroeders de Smet

Pepijn kan geweldig tateren in de auto. Als we hier geen cd opzetten, dan zwijgt hij geen 4 seconden. Soms helpt zelfs dat niet, en dan krijg je dit:

‘Mama, hoeveel kost een auto?’

‘Dat hangt er een beetje van af schat, de ene auto kost al wat meer dan de andere.’

‘Hoeveel kost papa zijn auto?’

’25 000 euro’ (zegt ze, maar denkt bij zichzelf dat ze het niet weet, want (gelukkig) een leasingwagen)

‘En die van jou?’

’10 000 euro’ (10 jaar geleden toch)

‘Als ik groot ben, dan ga ik ook een auto kopen.’

‘Dan zal je wel eerst geld moeten verdienen.’

‘Ah ja?’

‘En dan zal je moeten sparen want dat zal je met 1 maandloon niet kunnen betalen.’

‘Oh, nee? En hoeveel verdient papa dan?’

‘ **** euro en dus papa moet ** maanden werken om een auto te kunnen kopen.’

‘Oei. En hoeveel verdien jij?’

‘Nu ik thuis blijf bij jullie niets. Maar als ik ga werken dan verdien ik **** euro. En dan nog he Pepijn, dan moet je ook nog een huis betalen, en moet je ook nog water, elektriciteit, gas, internet en eten kopen. Dus je zal een beetje langer moeten werken dan ** maanden voor een auto.’

‘Jamaar mama, als Floris en Hendrik en ik bij jullie blijven wonen, dan moeten wij dat toch allemaal niet betalen he: water en internet, en elektriciteit en een huis en zo.’

‘

Deze twee sculpturen stonden gisteren te prijken op de Facebookpagina van het S.M.A.K.. De makers: Pepijn (links – man met strik) en Floris (rechts – monster met stekels).  De twee waren al geruime tijd de oren van ons hoofd aan het zagen om naar Ensor en Piet Mondriaan te gaan kijken. Ensor was dichterbij. De dichtsbijzijnde Mondriaan is in Eindhoven te spotten, niet het einde van de wereld, maar nu even niet. U begrijpt straks waarom.
In de kerstvakantie hield het SMAK kindernamiddagen in het kader van de tentoonstelling Hareng Saur en dat leek ons een fijne gelegenheid om  de stap te zetten. Aangekomen in het SMAK vielen de onthaalbedienden uit de lucht toen we begonnen over de kindernamiddagen en of er geen extra papiertje of opdrachtje bij het toegangsticket hoorden. Zelfs niet toen moeder met de pancarte begon te zwaaien die naast de kassa stond en waarop toch redelijk duidelijk de tekst ‘kindertrommel van 14 tot 17 uur’ werd vermeld. ‘Dat zal niet vandaag zijn, mevrouw.’
Om een uur samen te vatten in een paar zinnen. Floris had er na het zien van het eerste werk (iets met een groep mannen die veel bloed en onthoofd waren en zo – wij onthouden slecht namen en we kennen ook niets van kunst) al direct genoeg van want hij vond het eng en geloofde moeder niet echt toen ze zei dat het poppen waren en geen echte mannen. Floris heeft dan eigenlijk ook de rest van de tijd lopen roepen dat hij bang was. Pepijn was oprecht geïnteresseerd, hij had er dan ook over geleerd op de ‘Dampuurt University’ en wist moeder zelfs te vertellen hoe James Ensor zijn verf aanbracht op zijn doeken. In de witte zaal boven staan 2 liften van de hand van hun grootvader en in een poging om Floris wat op andere gedachten te brengen maakten we daar dan een uitgebreide studie over. De rest van de zaal was gevuld met andere artefacten gemaakt van elektriciteitsbuizen. ‘Heeft pappi dat ook gemaakt?’ ‘Nee schatjes, dat niet, maar hij zou dat vast wel kunnen.’ Floris kreeg het helemaal toen hij een videoinstallatie bekeek van een man die zich insmeerde met zijn eigen excrementen en gilde toen: ‘Ik wil naar huiiiisss.’ Pepijn vond die installatie echter geweldig boeiend, maar na 5 minuten siste moeder tussen haar tanden: ‘Als je dat thuis ooit zelf uitprobeert, krijg je een tik onder je billen.’ Exit SMAK in een klein half uurtje. Jammer, want Hareng Saur is heel erg de moeite.

‘Mama, gaan we dan nu op café?’ En dat was een mooie gelegenheid om hen ook nog de overkant, het MSK aan te smeren, met de belofte van een cafébezoek aldaar. En gelukkig maar, want stonden daar toch niet 2 juffertjes van de educatieve dienst te wapperen met de formuliertjes van de zoektocht? De communicatie verliep die dag dus niet geweldig tussen de 2 musea. Enfin, wij op zoek naar de koffertjes (die we eigenlijk ook in het SMAK hadden gezien, maar waarvan moeder dacht dat ze bij de kunstwerken hoorden) en de bijhorende opdrachten en aan de slag dan maar. De opdrachten waren wel wat moeilijk voor kleuters, maar wel vertaalbaar en als beloning mochten Pepijn en Floris aan de slag met klei om de maskers na te maken die ze op de schilderijen hadden bekeken. De meisjes hadden echt hun best gedaan, maar geweldig jammer dat we op die manier niet konden starten in het SMAK zelf.

En Hareng Saur? Dat heeft tante Eva ‘s avonds gelukkig uitgelegd dat het eigenlijk ‘art Ensor’ betekent. En moeder de hele namiddag maar lopen denken: ‘ik heb gelijk nog geen enkel werk van dienen Hareng Saur tegengekomen.’

Leerde Pepijn langlaufen, en deed dat meteen drie dagen op een rij en legde daarbij respectievelijk 2 keer 5 en 1 keer 6 km af.

Had Floris weer chance en beet hij op de boon in de driekoningentaart. Zo had hij niet alleen de kroon, maar bleek de boon ook nog een stenen Mariabeeldje te zijn. Twee keer chance dus.

Ontpopte Hendrik zich als de grootste sloeber van de 3. En kan zich ook al het beste op de grond smijten als hij zijn zin niet krijgt. Gelukkig lonkt de peutertuin.