De gebroeders de Smet

Floris ontfutselt Moeder op slinkse wijze een zakje snoepjes in de Bioplanet. Normaal gezien lukt dat niet. Maar aangezien snoepjes in de Bioplanet de enige snoepjes zijn waar schadelijke stoffen tot een minimum zijn beperkt (iedereen moet dringend dit boek eens lezen), wil dat nog wel eens lukken.

Enfin, dit ter zijde.

Floris neemt het zakje ter hand en zegt voor de hele Bioplanet: ‘Jiha, ik ben de eerste. De winnaar van 1 miljoen!’

Moeder fronst haar wenkbrauwen (die diepe rimpel in haar voorhoofd verdient ondertussen een botoxbeurt) en vraagt nadere verklaring door het nageslacht.

‘Ah ja he mama, van alle zwemmers, ben ik de winnaar he, de winnaar van 1 miljoen.’

(kijkt u maar eens goed naar de vorm van de snoepjes. Valt em? )

PS: Floris is 4, en heeft net als project “baby’s”  gehad. We kunnen niet zeggen dat hij niet heeft opgelet.

Met dank aan Marijke, of de geweldige wondere wereld van het internet…

We zijn hier ten huize van wreed fan van zowat alles wat Het Geluidshuis produceert. Pepijn en Floris kennen de cd’s helemaal uit het hoofd en spelen vaak hele passages na, te pas en ten onpas.

Af en toe lanceren ze ook quotes in gewone gesprekken, waarvan je denkt: waar halen ze het? Maar dat blijkt dan enige tijd later uit één of ander heerlijk hoorspel te komen.

Zo ook deze avond.

Pepijn: ‘Mama, ik ben nog op niemand.’

Moeder: ‘Dat is niet erg, je hebt nog tijd.’

Pepijn: ‘Ja maar ik ben al 6 en ik ben nog niet getrouwd.’

Moeder: ‘Oh, maar mama was al 29 toen ze trouwde met papa.’

Pepijn: ‘Dat is toch om te bleiten, jong.’

Moeder: *even met de mond vol tanden, want ze dacht, voor één keer, met haar 29 op het Belgisch gemiddelde te liggen* ‘Wat zeg jij nu eigenlijk?’

Pepijn: ‘Nen trouw dat is toch om te bleiten jong.’

Voila, aan u beste lezer uit welke cd dat komt.

Wij kijken er al lang niet meer van op als we als reactie krijgen: ‘Nu efkes niet.’ (De Mestkever) of wanneer ze het volgende liedje beginnen te brullen:

‘Een keet met nen toog en wa flessen op het schap, sterke verhalen en zattemansklap, prinsessen en helden die komen er niet in. Ik heb het me dwazen en zotten naar mijn zin.’ (De Reisgenoot)

Moeder gaat opnieuw werken (deeltijds, gelukkig) en vertrekt daarbij volgens haar zonen ‘midden in de nacht’ om naar haar nieuwe job in het verre Schaarbeek te gaan. Zes uur is inderdaad vroeg, maar ‘midden in de nacht’ kunnen we dat nu precies niet noemen. In tegendeel: de trein van 6 u 24 naar Brussel zit gewoon afgeladen vol, om niet te zeggen dat je op de trein van 6 u 48 al blij mag wezen dat je nog een plaatsje vrij hebt om te zitten.

Met de eerste zonnestralen, besloot moeder om eens de buurt te verkennen waar ze werkte. De buurt die een vreselijk slechte reputatie heeft, maar waar ze zelf nog niets van heeft te gemerkt (we laten de Aarschotstraat buiten beschouwing) en die integendeel pareltjes heeft van huizen en het gemeentehuis van Schaarbeek is werkelijk charmant. Maar waar we het dus over wilden hebben. Eén van de zijstraten van dat gemeentehuis dat is de Rue de Floris of de Florisstraat. Even google-en leerde ons dat Landen en Eindhoven een Pepijnstraat hebben en Alken en Amsterdam beschikken over een Hendrikstraat. Maar zover gaat moeder nu niet gaan werken, of ze moet werkelijk ‘midden in de nacht’ vertrekken. Er zijn grenzen: ook aan moeders vertrektijden.