De gebroeders de Smet

Moeder: ‘Florisje (we moeten hier sinds een maand of 3 FlorisJE zeggen, kleine regressieperiode), schiet een beetje op vriend en doe nu eindelijk je kleren uit. Allez vooruit liefje.’

Floris, enigszins verwijtend: ‘Jij moet dat niet zeggen ‘liefje’. Jij bent al getrouwd met een man.’

Moeder: ‘Ja, en waarom mag ik jou dan geen liefje noemen?’

Floris: ‘Liefje is voor mensen die nog niet getrouwd zijn.’

Moeder: ‘En jij wil niet trouwen met mama?’ (even testend of het Oedipuscomplex niet in aantocht is)

Floris: ‘Nee, ik wil niet trouwen met een meisje met krukken. Die zijn veel te traag.’

Vandaag ging Moeder mee op uitstap met de klas van Floris. De juf zei dat ze blij was dat ik eindelijk eens mee kon. Moeder dacht even na. De juf bedoelde het goed. Bleek Moeder nog nooit mee geweest te zijn met Floris zijn klas. En Floris zit al 3 jaar bij dezelfde juf (classe unique – kleuters zitten hun hele kleutertijd bij dezelfde juf. Een gerief. Tot het moment dat de overgang naar de lagere school er is. Toch extra moeilijk. Niet alleen voor de kindjes (Pepijn zat 4 jaar bij dezelfde juf en zag haar als een surrogaatmama. Overgaan naar het eerste leerjaar was geen probleem voor hem, maar kon zijn juf niet mee?), ook voor de ouders is dat toch een beetje moeilijk))

Doch dit terzijde. Wat we eigenlijk wilden zeggen: den tweeden. Maak je daar dan minder spel van? Ik was meermaals mee op uitstappen van Pepijns klas. Waarom niet bij Floris? Agendaproblemen? Meer ouders die kandidaat-begeleiders zijn? Of toch de rangorde van het kind?

In elk geval het was een aangename voormiddag. Het was niet het eerste bezoek aan de kinderboerderij in Drongen. Misschien moeten we toch eens werk maken om er eens na de schooluren naartoe te gaan.

De kinderboerderij is elke weekdag en elke tweede zondag van de maand open.

Suikerwafels zijn zo lekker, vooral als je ze eigenlijk niet mag eten. Want voor Hendrik leidt dat gegarandeerd tot diarree de dag nadien. Om de traditie hier niet te breken heeft ook hij een koemelkeiwitintolerantie.

Maar met zo een totje is het soms zo moeilijk om nee te zeggen.

We werden deze ochtend gewekt met het programma van het eerste leerjaar. We waren goed wakker toen we hoorden dat Pepijn in juni zal optellen en aftrekken tot 20, alle letters zal kunnen lezen en schrijven, de begrippen liter, kg en meter zal kennen, nog meer zal onderricht worden in de plant- en dierenwereld, en zich veilig in het verkeer zal begeven. Dat leek ons al een hele boterham.

De leerkrachten hadden er duidelijk zin in en waren goed voorbereid …. op het weer van de voorbije zomer. Bleek de zon toch wel te schijnen zeker?

Enfin, enkel lachende gezichten op de Vlieger deze ochtend. En Pepijn was bijzonder opgetogen over zijn nieuwe vakje: met plaats voor zijn nieuwe boekentas, turn- en zwemzak. Een goeie start jongen. En voor Floris ook natuurlijk, die begint in principe aan zijn laatste kleuterjaar.