De gebroeders de Smet

Sinds vandaag 2 bevertjes in huis. Driewerf hoera voor de rustige zaterdagnamiddag die ons tegemoet komt.
Helaas deed ook de viool zijn blijde intrede ten huize van. Dus beklaag maar onze arme oren.

Vijf jaar Pierke Floris in huis. Gefeliciteerd man!

Dankzij het werk, scoorden we vrijkaarten voor de boekenbeurs. De laatste keer dat moeder nog op de boekenbeurs was, verkochten ze nog landkaarten op papier en was en van gps nog geen sprake. Kan u nagaan hoe lang dat geleden is.

Omdat er hier in huis nog wat te klussen viel, trok moeder alleen met Pepijn en Floris naar Antwerpen. Met de trein natuurlijk, want dan konden we de metro nemen. Een belevenis waar de jongens nog maar 10 maanden en 3 dagen elke dag naar vroegen. Groot was hun teleurstelling toen ze zagen dat de Antwerpse metro ‘gewoon’ een tram onder de grond is. Haha, gefopt mannen: in Antwerpen denken ze dat ze een metro hebben.

In het Bouwcentrum botsen we vlug op de nieuwe huisheld Geronimo Stilton. Een klein halfuurtje later, waren we 35 euro armer (24,5 voor een Stiltonboek vind ik er toch niet naast hoor) en 2 handtekeningen rijker.

Verder hadden we een druk programma: we keken poppenkast van Nellie en Cesar, zagen Suske en Wiske, Jan de directeur en de personages van de Sprookjesboom kwamen voorstellen. Toen grootmoeder (die van Roodkapje) aan Pepijn zei: ‘de volgende keer als jij in de Efteling komt moet je maar eens op mijn deurtje komen kloppen’, antwoordde die pienter: ‘Dat zal niet gaan grootmoeder, want er staat een hekje voor uw deur.’

Kortom, het was weer een boeiende dag op de boekenbeurs. Met een eervolle vermelding aan de opvang (met dank aan Juf Natalie voor de tip), weliswaar gesponsord door Petit Lu, maar dankzij die opvang kon Moeder ook nog eens een uurtje alleen rond snuisteren. En dat was geweldig!

We vertoefden enkele dagen met de familie Van Vlierberghe, de Schepper, Marin in de Champagne.

De 2 oudsten bleven bij de mammi en de pappi. Maar omdat er voor Hendrik een speelkameraadje mee was en hij een voorbeeldige peuter is tijdens bezoekjes aan champagnehuizen, mocht hij wel mee.

Juan Diego, het zoontje van mijn neef, half Belg, half Colombiaan, was dus ook mee. Hendrik en Juan hadden vaak dolle pret samen. En zo kwam het dat Hendrik na een paar dagen kwam vragen naar ‘pan’ i.p.v. ‘brood’. En zei hij ‘qué’ als hij zijn moeder niet goed had begrepen. Nog 14 dagen langer en we hadden hem wellicht niet meer verstaan.

Samen in een Spaans colère schieten over een fietsje, dat konden ze ook goed.