De gebroeders de Smet

Jaaa, wij gingen ook, mét de kinderen. Eerst waren we dat eigenlijk niet van plan: te veel volk en al. Moeder ging al even vrijdag en vond het weliswaar de moeite, maar toch zo met kinderen en kreeg nog claustrofobische paniekaanvallen van de Jan Breydelstraat.

Maar toen bleek dat ver alle kinderen uit de klas van Pepijn en Floris waren geweest, trokken we op zondagavond toch richting ‘t Stad. Erger dan de Gentse Feesten dus. Het begin was nog allemaal vrij gezellig, maar toen de moeite en de kou hadden toegeslagen riep Floris: ‘ik wil niet meer door die lijdensweg.’ (hij is 5, kan er ons iemand vertellen waar hij het woord ‘lijdensweg vandaan haalt?)

En toen we op de bus een kleine nabespreking deden in de zin van: ‘Dat was wel fijn zeker, dan kunnen jullie morgen in de kring mee vertellen over het Lichtfestival.’, antwoordde Floris fijntjes: ‘Je moet daar niet naartoe gaan hoor. Je kan ook gewoon doen alsof. Je zegt gewoon ‘ik ben daar ook naartoe geweest’ als er een kindje vertelt.’

En zo zijn die praatrondes dan ook weer een illusie armer. Al deden we aan Sint Jacobs toch even mee met de installatie.

Met Floris eerste concert in de AB (Kapitein Winokio rules) en Raad eens hoeveel ik van je hou (heel erg toepasselijk voor Floris en Lio).

Vandaag genoot Pepijn van een dagje alleen met mama. Het werd een druk programma waarbij Pepijn herhaaldelijk zei hoe fijn hij het wel vond om eens alleen met zijn moeder op stap te zijn. Ook geen gezeur in de Fnac om iets te krijgen, ook al kochten we cadeautjes voor anderen. Geen gezeur op Winterdroom toen het reuzenrad geen optie bleek voor moeder.

Wel: netjes de boodschappen in en uit de auto helpen laden, grote verwondering bij het parkeersysteem (rood is bezet, groen is vrij) toen er op ‘onze’ plaats te horen was ‘u staat op een plaats voor mensen met een beperking. Gelieve uw kaart voor te leggen’. Geweldig systeem zeg.  En onze lampje kleurde blauw en niet groen. Flink gewacht ook bij de schaatsbaan toen bleek dat de organisatie van de organiserende klimclub niet je dat was. Flink geschaatst ook, ook toen het niet van de eerste keer lukte. Kindjes van De Vlieger hielpen hem op weg.

En dan, ook braaf mama’s verzoek ingewilligd om mee te gaan naar l’ oiseau bleu: de wondermooie tentoonstelling over het gelijknamige boek van Maurice Maeterlinck. Hij luisterde het hele verhaal mee uit, en dat was geen evidentie voor een 6 jarige.

En wat liet hij zich heerlijk gaan op de bijhorende muziek. We konden dan ook niet anders dan ingaan op zijn eenvoudig verzoek: ‘mama, gaan we nu op café?’ Waar moeder en zoon zich nestelden in de Vooruit met een krant en bionade. Wat kan het leven heerlijk zijn.