Dat van die blote voetjes van die post van gisteren, dat is pas de halve waarheid natuurlijk. Het begon namelijk zo:
Ergens tussen Brecht en de Nederlandse grens vlogen de sandalen al door de auto. Die Geoxen stonden al in de kast sinds Pepijn nog in schoenmaat 21 kon. Maar velcro dat was niet aan Pepijn besteed. Velcrootje open velcrootje toe, u weet wel. Dus zochten we voor hem in de tijd sandalen met een gesp. Floris had een compleet andere sandalen nodig. En bij een opruimbeurt vond moeder dus die ongebruikte Geoxen, ooit eens op Ebay gekocht voor 5 euro. Voor dat laatste kind zou dat toch zonde zijn om die sandalen ongebruikt te laten, niet?
Echter, velcro is ook niet aan Hendrik besteed. Tijdens onze reis naar de Provence is menig Fransman ons achterna gelopen met een sandaal.
Zo ook geschiedde in Kaatsheuvel. De sandalen vlogen in de buggy. Of het een met het ander is verbonden, we weten het niet, maar de buggy was ook redelijk vlug afgeschreven. Ergens na de tweede attractie. Op blote voeten dan maar, te voet door het Sprookjesbos. Maar na een tijdje wordt een peuter moe en slapen in de buggy of een dutje op de schoot van moeder in de rolstoel, dat wil heer Hendrik niet.
Maar zo een karretje dat door een bezoeker bij het kasteel van Doornroosje was achtergelaten, dat zinde heer Hendrik wel. Paard van dienst: Pepijn want omama of opapa dat zou te eenvoudig zijn.
Ergens bij Raponzel vond moeder nog ouwe zootjes in de verzorgingstas, want tegen dan had ook het karretje wel al afgedaan.
Om de namiddag dan kort samen te vatten. Heer Hendrik slaagde er ook in onophoudelijk te huilen van Kaatsheuvel tot op de Antwerpse Ring uit pure vermoeidheid. En wat hebben we dan die dag geleerd?
1) peuters doe je geen plezier met een dagje Efteling
2) peuters doe je geen plezier met een dagje Efteling
en jawel:
3) peuters doe je geen plezier met een dagje Efteling
😉