‘Breng ze maar naar hier.’ repliceerde moeder op een Facebookoproep van de buitenschoolse opvang. Ze zochten een gastgezin om 2 kuikentjes op te vangen. ‘Lastig kan dat toch niet zijn zo 2 kleine kuikentjes?’, dacht ze.
De kuikens arriveerden op vrijdag. ‘Ik breng ze dan dinsdag terug mee naar de opvang.’ zei moeder nog aan de voordeur. ‘Euh, nee, zouden ze niet mogen blijven tot na de paasvakantie? Juf C. zal er dan voor zorgen.’
De jongens keken er wel geteld 2 minuten naar. Hendrik was iets langer gebiologeerd door de ‘fuikentjes’. We hadden die dag ook nog 2 andere vriendjes op bezoek, op een kindje of kipje meer of minder kijken wij hier niet. Maar die waren nog minder geïnteresseerd.
Enfin, de namiddag kabbelt voorbij. We zien het ene kuikentje zo af en toe in slaap vallen. Het andere kuiken pikt het andere steeds wakker. ‘De sloeber’, zeggen we nog tegen elkaar. Tijdens het 7-uurjournaal zien we het ene kuiken doodgaan. Zo met zijn 2 poten stokstijf en de rest zo slap als een dood kuiken kan zijn. Het andere kuiken probeert tevergeefs het kuiken opnieuw tot leven te pikken, maar daar kan geen Goede Vrijdag wat aan doen.
Even staan we voor een dilemma. Zeggen we dat het kuiken dood is of doen we van de grote verdwijntruc als ze in bed liggen? Maar ja, ze kunnen tellen, en dood gaan hoort bij het leven. We besluiten alle kinderen te vertellen dat het kuikentje overleden is. Alle kinderen barstten in tranen uit. En toen ging de bel. De ouders van H en V kwamen hun kinderen halen. We weten niet of u zich dat kan inbeelden. Maar dat is dus wat je bad timing kan noemen.
V & H naar huis. Restte nog: het dode kuiken. In de tuin begraven, leek ons gezien de hond geen optie. In de vuilbak dan? Al die buurtkatten zullen met plezier de vuilzak openkrabben. Cremeren dan maar zei de nuchtere papa.
Oh boy, en toen kwamen de waterlanders pas echt. ‘Gaan jullie ons dan ook in het vuur gooien als wij dood zijn?’ mopperden Pepijn en Floris.’En ik wil onder de grond liggen in een kelder als ik dood ben’, schreeuwde Floris.
Om een heeeeeel lang verhaal kort te maken: we haalden er de kinderbijbel bij, vertelden de bijhorende verhalen van Jezus aan het kruis en de twee gingen uiteindelijk rustig slapen. En dat in een huishouden waar er geen een kind is gedoopt…
Maar eigenlijk begon de miserie toen echt. Het overgebleven kuiken begon onophoudelijk te tsjielpen, van verdriet wellicht. Maar zo hard, dat we de televisie niet meer konden horen. ‘Dat kuiken vliegt buiten.’ , opperde de nuchtere papa. ‘Maar dat kan niet, want dat kuiken moet 37 ° hebben en moet dus onder de lamp blijven.’, wist Moeder ondertussen dankzij Google-haar-vriend.
We plaatsen het kuiken in de badkamer, maar het kuiken bleef huilen. We hebben ook getuigen die kunnen beamen dat het zelfs met de badkamerdeur dicht, nog geweldig veel lawaai kan maken. En we hebben het nog niet gehad over de stank en de vuiligheid.
Het kuiken gaat echt terug dinsdag naar de opvang. Voor weekendopvang willen we nog wel gaan. Maar nog een week houden we dat hier niet vol.
Paaskuikens, ze moesten dat verbieden.
Dus dát is het verhaal achter dat ene zielige kuiken dat ik op dinsdag het dagverblijf binnengedragen zag worden! Triest en hilarisch tegelijk, maar heerlijk om te lezen!