De gebroeders de Smet

Ik heb nog wat in te halen.

Woensdag werd er niet geblogd omwille van het busongeluk. Het thema van woensdag was ‘ik heb een mening’ en die dag deed niks er nog toe. Vroeger had ik veel vaker een mening. Ik leerde echter om die steeds vaker voor mezelf te houden. Eén van mijn stokpaardjes blijft echter dat ik vind dat we niet altijd even respectvol omspringen met onze ouderen. Jongeren kiezen te weinig bewust voor richtingen in de ouderenzorg, terwijl handen en hoofden daar erg nodig zijn. Er is te weinig geld om voor ouderen te zorgen wordt dan gezegd, te weinig tijd ook. Maar ik geloof dat niet helemaal. Ik zie op mijn werk zoveel mooie initiatieven, woonzorgcentra waar het aangenaam is om te wonen en te leven en mensen die zich met hart en ziel inzetten voor onze ouderen. Anderzijds zie ik ook andere toestanden. En dan gaat al mijn haar rechtstaan. Zoals vandaag: de planten in de kamer in rusthuis X krijgen geen water want daar zou geen tijd voor zijn. Bloemen blijven rot in de vaas staan, tot het bezoek het zelf weggooit. Als we al geen plant kunnen water geven, hoe kijken we dan naar de persoon die in die kamer woont?

Zelfcensuur was het thema van donderdag. Ik schrijf hier enkel over of in functie van de jongens. En dan heel gelimiteerd: er wordt goed nagedacht over wat en hoe we (de wederhelft leest altijd na om te zien of het kan) iets neerschrijven. Daardoor vervalt het soms in oppervlakkigheid.  Maar het is zo en niet anders. Een geheugensteun voor onszelf, het delen van belevenissen voor familie en vrienden, een dagboek voor de jongens zelf.

Vanaf morgen leest u dus enkel weer over de avonturen van de gebroeders de Smet in de Scheldestraat.

Maandag en dinsdag staat de wekker om 5 u 30. Dan glip ik in alle stilte rond 6 uur de deur uit om de trein van 6 u 23 te halen. Dat lukt me zelden. Die van 6 u 35 is vaker de realiteit. Na een treinrit tot in Brussel Noord volgt er nog een pittig traject richting Schaarbeek. Als ik om 8 uur aan mijn bureau zit, ben ik blij. Dan kan ik namelijk 7 u en 20 minuten later weer hetzelfde traject volgen om voor 18 uur terug aan de buitenschoolse opvang te staan. Om 18 u 30 begint dan het wassen, kinderen eten geven en in bed stoppen. Vaak wordt er dan vlug iets in elkaar geflanst voor onszelf, om om 20 uur de laptops opnieuw open te klappen en allebei opnieuw te werken tot we gaan slapen.

In principe is mijn job van 9 to 5, maar in praktijk bekijk ik toch nog mails na de uren.  En dan is er natuurlijk ook nog het doctoraat. Dat doe ik op vrijwillige basis. Voor mijn eigen ‘eer en glorie’ maar vooral om de ouderen van morgen een rimpelloze oude dag te (helpen) bezorgen natuurlijk. Daar kruipt uiteraard geweldig veel tijd in. En er moet dan wel al eens een college gevolgd of gegeven worden. En zo komt het dan dat het maar al te vaak gebeurt dat ik de kinderen op zondagavond in bed stop, en ik ze pas wakker terug zie op woensdagochtend. Dat is niet leuk, maar het kan niet anders. Al heb ik daar last van en als we geld hadden dan namen we een au pair in huis (voila, het thema van donderdag ‘dromendag’ is hierbij ingehaald).

Tussendoor speel ik ook nog taxi voor de kinderen, sta ik op zaterdag alsnog om 7 uur op om Floris naar de zwemles (die start om 8 uur, wie heeft dat bedacht zeg?)  te brengen, is er klimles voor Pepijn (ook op zondagochtend), zit ik in de schoolraad, zetel ik in het feestcomité, zou ik per week nog een paar keer naar de kinesist moeten, contacteer ik aannemers voor de verbouwing van de keuken, regel ik opvang voor de kinderen, duim ik dat er geen zieken zijn, probeer ik sociaal te zijn, pik ik nog eens een voorstelling mee, besteed ik de strijk uit en brei ik een sok of 4.

Multitasken in de Scheldestraat? Dat is dagelijkse kost.

Alle speelgoed zit hier mooi verdeeld in bakken. Als er een nieuwe doos Lego in huis komt, dan volgt er onmiddellijk een plastic bak om die dozen netjes uit elkaar te houden. Properkes, nee?

De jongens krijgen mij echter echt kierewiet als er een piraat in de politiebak terecht komt, er Playmobilridders tussen de duploblokken zitten of stiften niet volgens dezelfde kleur stopsel worden voorzien (geef toe: je denkt dat je een blauwe stift pakt, en dan blijkt dat een gele te zijn. Dat is toch kweeniehoelastig). Ik word helemaal zot als ik vraag om op te ruimen en als dat niet gebeurt. Dan kan ik geweldig uit mijn krammen schieten en dan zie je die 3 zo kijken van: kijk, ons moeder krijgt het weer.

En aangezien dat hier elke dag opnieuw van dattum is, drinkt moeder elke avond enen Duvel. Om al die ergernis te verwerken. Ze deelt dan ook niet voor niets naam en voornaam met de hoofdaandeelhoudster van brouwerij Moortgat.

Voor één keer gaat het deze week niet (enkel) over de jongens. Het is ‘Wijvenweek’ in blogland en ik draag dit initiatief een warm hart toe.

Veel beautyqueen is er echter niet bij. Schminken doe ik niet meer. Meer zelfs: ik heb niets meer van dat alles in huis. Twee weken geleden alles opgeruimd en de talrijke overschotten zelfs cadeau gedaan aan de kleuterjuf van Floris. Dat bleek zo alles bij elkaar de waarde van een dikke citytrip te zijn. Ik gebruik het zelden, ik ben er niet goed in om het  natuurlijk te laten overkomen (met een bril is dat toch altijd weer een uitdaging) en als die troep om mijn gezicht gooi, dan zit ik de hele dag te krabben van de jeuk. De zeldzame keren dat ik er eens geweldig goed uit moest zien (lees onze trouwdag), dan liet ik gewoon een visagiste komen. En ik maakte goeie voornemens: geen make-up meer, en als het moet het laten doen die er meer verstand van heeft.

Aan kleren kan ik meer geld geven. Deze ochtend trok ik een jurk aan van Jo De Visscher. Een fijne Gentse ontwerpster wiens stockverkopen ik graag bij woon. Ik  heb minder kleren in mijn kast dan vroeger, maar ik koop nog enkel basis (maar vaak duurdere) stukken. Ik moest vandaag immers wat belangrijke vergaderingen doen, en ligt er dan geen laag verf op het gezicht, er moet toch iets gepimpt worden. Corrigerend ondergoed, vullende bh’s: ik gebruik het allemaal. Drie zwangerschappen laten zijn tol na. Ik heb nochtans hetzelfde gewicht als 7 jaar geleden, maar borstvoeding is mij op dat gebied slecht bevallen. Als ik de lotto win, wil ik graag naar een C, ipv die A waar ik nu weer ben beland.

Schoenen: dat is een moeilijke. Ik heb 2 verschillende schoenmaten: een 37 en een 33. Dat valt dus voor rechts buiten de vrouwenmaten en ik moet noodgedwongen steeds kinderschoenen kopen. Twee paar dus. Kostelijk en een moeilijke queeste telkens. Want heel veel meisjesschoenen zijn roze of hebben her en der frullen hangen die je als 37 jarige niet aan wil. Ik  droeg vandaag mijn zwarte laarzen, die al 5 seizoenen meegaan. Want ik ben fan van de schoenmaker. Of misschien vooral te leeg en te gierig om 400  (2 keer 200 ) euro te geven aan schoenen die je eigenlijk niet helemaal je dat vindt.

‘Mama, Hendrik is ambetant, ik wou dat we hem niet gekregen hadden.’

‘Allez, wa zegde gij nu? Dat is wel niet lief he, Hendrik is wel je broer en kindjes kan je niet terug brengen.’

‘Oh, weet je wat? We zullen hem naar het weeshuis brengen.’

‘Het weeshuis?’

‘Oh, neen, dat zullen we maar niet doen, want daar zitten allemaal boze vrouwen.’

‘Of weet je wat mama, we zullen ruilen. We zullen Hendrik naar L brengen. Dan kan L bij ons komen wonen en dan kan Hendrik bij hen gaan wonen.’

Creatieve oplossingen, daar zijn de jongens wel sterk in. Maar die broederliefde daar moet nog aan gewerkt worden.

Hendrik had vandaag zijn eerste dag school. Dat was even knopje omdraaien…. voor mama.

Hendrik deed net alsof er niet aan de hand was. Juf Anneleen had zijn favoriete speelgoed klaar gezet: ze heeft werkelijk alles van Thomas de Trein. Hendrik stapte op het speelgoed toe, zwaaide met zijn handje en zei: dag mama.

En moeder droop af met een wenende Floris, want die vond het niet kunnen dat hij nu niet meer als laatste wordt afgezet. Krijgen we dat weer.

Om half 4 haalden we Hendrikje terug af. Hij was nog niet direct uitgespeeld, want hij wou niet direct mee. Hij had nog dezelfde broek aan als toen hij vertrok en dat kon maar een ding betekenen: niet in zijn broek geplast. En dat terwijl hij zaterdag nog een hele dag in zijn broek heeft geplast thuis. Op de creche was hij al eerder droog.

En om de juf te citeren: ‘Hij was de gedroomde instapper: geen tranen, geen pipi, heel ontvankelijk naar mij toe en kwam alles mooi vragen! Carine heeft hem ook al in haar hartje gesloten(haar lief noemt ook Hendrik) … liefs Anneleen.’

Nou moe.

Hendrik was nog nooit in het theater geweest. Thomas de musical speelde in Antwerpen. Hendrik is zot van Thomas. Thomas deed nooit eerder zijn intrede in de Scheldestraat. Hendrik slaagt er overigens in om met alles te spelen waar de broers nooit eerder mee speelden.

De musical was vanaf 2 jaar. Dat moest lukken. Floris mocht ook mee (Pepijn was gestraft na zijn laatste kuren tijdens Jip en Janneke) en we zouden vooraf een hapje eten. Zowaar een gewaagde uitstap.

Hendrik bleef netjes in zijn stoel zitten: zowel op restaurant als in het theater. De musical was niet meteen om wild van te worden (de makers hadden beter wat beter naar de Nijntjesmusical gekeken), maar zowel Floris als Hendrik konden het best pruimen.

Mini-parkje, dat net op tijd kwam. Net op tijd om alle testosteron de vrije loop te laten.

(totdat hij kaka moest doen. En moeder met hem naar het openbaar cabinetoilet ging waar we de kaka van de voorgangers op de grond zagen liggen en we simultaan braakneigingen kregen. Waarop we naar de lokale bar gingen, waar ze 2 toiletten hadden: een (franse) voor mannen en een (gewone) voor de dames. ‘Goed gevonden mama, dit café. Ze hebben hier zelfs een douche.’

Een vat energie, popelend van ongeduld om de Eiffeltoren te zien. De TGV reed niet snel genoeg.

We volgden de Ratatouilleroute. De Eiffeltoren, de Notre Dame (ok, andere film, maar soms moet je durven afwijken van het plan) en wandelen langs de Seine op dag 1. Flink betalen ook voor een fanta in de Tuilleriën. Op dag 2 de riolen van Parijs (stinken man, je kan er het wcpapier letterlijk zien zwemmen) en het Louvre (ons toegelegd op de Egyptische collectie. Zelf wilden we nog de Vlaamse en Nederlandse schilders zien, maar toen was de taakspanning bereikt bij Pepijn. ‘Angry Birds’ hielp hem door de wachttijd terwijl de (groot)ouders keken). Zeer lekker gegeten bij Casimir. Het hotel was zus en zo. Maar een gekregen Bongobon kijk je niet in de bek. En ze hadden een biljart, Pepijn was in de wolken.

Op dag 3 : de galerie d’evolution en Montmartre. Maar dan was het schaap de preut af, en was het tijd om naar huis te gaan. Twee nachten en drie dagen voor een 7 jarige zijn genoeg. Maar het was leuk: een fijn alternatief voor een lentefeest.

Op wiens rapport stond dit?