Ik heb nog wat in te halen.
Woensdag werd er niet geblogd omwille van het busongeluk. Het thema van woensdag was ‘ik heb een mening’ en die dag deed niks er nog toe. Vroeger had ik veel vaker een mening. Ik leerde echter om die steeds vaker voor mezelf te houden. Eén van mijn stokpaardjes blijft echter dat ik vind dat we niet altijd even respectvol omspringen met onze ouderen. Jongeren kiezen te weinig bewust voor richtingen in de ouderenzorg, terwijl handen en hoofden daar erg nodig zijn. Er is te weinig geld om voor ouderen te zorgen wordt dan gezegd, te weinig tijd ook. Maar ik geloof dat niet helemaal. Ik zie op mijn werk zoveel mooie initiatieven, woonzorgcentra waar het aangenaam is om te wonen en te leven en mensen die zich met hart en ziel inzetten voor onze ouderen. Anderzijds zie ik ook andere toestanden. En dan gaat al mijn haar rechtstaan. Zoals vandaag: de planten in de kamer in rusthuis X krijgen geen water want daar zou geen tijd voor zijn. Bloemen blijven rot in de vaas staan, tot het bezoek het zelf weggooit. Als we al geen plant kunnen water geven, hoe kijken we dan naar de persoon die in die kamer woont?
Zelfcensuur was het thema van donderdag. Ik schrijf hier enkel over of in functie van de jongens. En dan heel gelimiteerd: er wordt goed nagedacht over wat en hoe we (de wederhelft leest altijd na om te zien of het kan) iets neerschrijven. Daardoor vervalt het soms in oppervlakkigheid. Maar het is zo en niet anders. Een geheugensteun voor onszelf, het delen van belevenissen voor familie en vrienden, een dagboek voor de jongens zelf.
Vanaf morgen leest u dus enkel weer over de avonturen van de gebroeders de Smet in de Scheldestraat.